Τι κρύβεται πίσω από όλες τις αντιφατικές δηλώσεις;

Μόλις ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην Ουκρανία, Ρώσοι αξιωματούχοι άρχισαν να κάνουν αναφορές για πιθανή χρήση πυρηνικών όπλων, εγείροντας ανησυχία για Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποίησε τις τρίτες χώρες να μη σταθούν εμπόδιο στην «ειδική στρατιωτική επιχείρησή» του, απειλώντας τις με πρωτοφανείς συνέπειες. Αρκετές ημέρες αργότερα, διέταξε να τεθεί το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας σε κατάσταση ύψιστου συναγερμού.

Στα τέλη Μαρτίου, ο εκπρόσωπος του Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ, υιοθέτησε μια κάπως πιο ήπια στάση, αρνούμενος ότι ο Πούτιν είχε απειλήσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα σε περίπτωση εμπλοκής τρίτου μέρους.

Ωστόσο, πιο πρόσφατα, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, πρώην πρόεδρος της Ρωσίας και αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, δήλωσε ότι «υπό ορισμένες συνθήκες» οι διεθνείς κυρώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως «πράξη επίθεσης». Σε μια τέτοια περίπτωση, σύμφωνα με τον Μεντβέντεφ, η Ρωσία θα μπορούσε να κάνει χρήση του δικαιώματος της «ατομικής και συλλογικής αυτοάμυνας».

Ποιες είναι, όμως, αυτές οι «περιστάσεις» και τι κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις αντιφατικές δηλώσεις;

Η πυρηνική μπλόφα της Μόσχας: Μια τακτική εξωτερικής πολιτικής

Πολλοί δυτικοί αξιωματούχοι είναι «ευαίσθητοι» στην πολεμική ρητορική του Κρεμλίνου, φοβούμενοι, όπως και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ότι η αντιπαράθεση μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας θα μπορούσε να ωθήσει τον κόσμο στα πρόθυρα του πυρηνικού αφανισμού.

Αλλά η Ρωσία δεν είναι Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική Ένωση φαινόταν πιο επιρρεπής σε επικίνδυνες «περιπέτειες», πρόθυμη να αποδείξει πόσο μακριά ήταν έτοιμη να φτάσει σε μια αντιπαράθεση με τη Δύση.

Κατά τη διάρκεια τόσο της κρίσης του Σουέζ όσο και της κρίσης της Κούβας, ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο υπουργός Άμυνας του Νικολάι Μπουλγκάνιν απείλησαν με πυρηνική επίθεση. Αν και οι απειλές τους ήταν πιο ευθείες από εκείνες του Πούτιν, δεν τις έκαναν πράξη, καθώς ήταν απολύτως βέβαιοι για μαζική πυρηνική απάντηση από τη Δύση.

Από την εποχή της «περεστρόικα», οι δυτικές ελίτ εξέφραζαν φόβο ότι το Κρεμλίνο, που θα έχανε τον κεντρικό έλεγχο των πυρηνικών του δυνατοτήτων, θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή για τη δική τους ύπαρξη.

Όταν η σοβιετική αυτοκρατορία άρχισε να διαλύεται, βοήθησαν με κάθε τρόπο τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ να διατηρήσει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης. Ακόμα κι έτσι, η Δύση δεν μπορούσε να βρει απάντηση στο ερώτημα πώς να αντιμετωπίσει τη διάλυση μιας χώρας με μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και με πυρηνικά όπλα.

Με άλλα λόγια, το σημαντικό πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας κατέστησε τη Δύση όμηρο της πολιτικής και οικονομικής αφερεγγυότητας του Κρεμλίνου. Από την πλευρά της, η Μόσχα εκμεταλλευόταν αυτόν τον φόβο, κάνοντας συχνά – πυκνά λόγο για μεγάλο πυρηνικό πόλεμο.

 

 

Τι άλλαξε ο Πούτιν;

Ο Πούτιν έμαθε καλά από τους προκατόχους του. Αντιλαμβάνεται ότι το πυρηνικό καθεστώς της Ρωσίας αποτελεί μεγάλο «όπλο» στα χέρια του απέναντι στη Δύση. Για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 2014, στο αποκορύφωμα των εχθροπραξιών κοντά στο Ιλοβάισκ, η δυτική κοινότητα εξέταζε το ενδεχόμενο να αυξήσει τις κυρώσεις κατά της Μόσχας. Ο Πούτιν έπαιξε το «δυνατό χαρτί» της εξωτερικής του πολιτικής, υπενθυμίζοντας στη Δύση ότι είναι προτιμότερο να μην τα βάζει με τη Ρωσία, «μία από τις ισχυρότερες πυρηνικές δυνάμεις» στον κόσμο.

Τα λόγια του είχαν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Παρά την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας, τη φερόμενη κατάρριψη της πτήσης MH-17 της Malaysia Airlines από τη Ρωσία και την ανάφλεξη του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, η Δύση επέβαλε κυρώσεις μόνο σε έναν πολύ περιορισμένο αριθμό χαμηλόβαθμων Ρώσων αξιωματούχων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κατάλογος των κυρώσεων που επέβαλαν οι Βρυξέλλες ήταν πολύ μικρότερος από εκείνον της Ουάσινγκτον, επιτρέποντας σε ορισμένους στενούς συνεργάτες του Πούτιν -όπως ο πρώην επικεφαλής των ρωσικών σιδηροδρόμων Βλαντίμιρ Γιακούνιν- να συνεχίσουν να αισθάνονται άνετα στην ΕΕ.

Οι κυρώσεις για συνεργασία με τη Ρωσία στους τομείς της άμυνας και της ενέργειας δημιούργησαν ορισμένες δυσκολίες για τις ρωσικές οντότητες, ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις οι περιορισμοί αυτοί παρακάμφθηκαν. Στη συνέχεια, ακόμη και όταν τα γεγονότα έδειχναν απερίφραστα τη Μόσχα ως υπεύθυνη για εγκλήματα όπως η δηλητηρίαση των Σκριπάλ ή οι εκρήξεις στο Βρμπέτιτσε, πολλές δυτικές χώρες εξακολουθούσαν να κάνουν τα στραβά μάτια στις κακόβουλες δραστηριότητες του Κρεμλίνου και να αντιστέκονται στην επιβολή αυστηρότερων περιορισμών.

Η σημερινή ρωσική ελίτ έχει πολύ περισσότερα να χάσει. Ρώσοι ολιγάρχες έχουν αποκτήσει διαμερίσματα στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στα καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια και προτιμούν να περνούν τις διακοπές τους στις βίλες τους στη Γαλλική Ριβιέρα και στη λίμνη Κόμο.

Μέχρι στιγμής, τόσο η ΕΕ όσο και η Ουάσινγκτον έχουν αποφύγει να στοχοποιήσουν ένα από τα πιο ευάλωτα σημεία του καθεστώτος Πούτιν – τα περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν όχι μόνο στους συνεργάτες και τους ολιγάρχες του Πούτιν, αλλά και στα μέλη της οικογένειάς τους και στους πρώην συζύγους τους. Δεν είναι μυστικό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι περιουσίες των ρώσων ολιγαρχών είναι καταχωρημένες με άλλα ονόματα – η στοχοποίησή τους, μαζί με την επιβολή εμπάργκο πετρελαίου και φυσικού αερίου θα ήταν πιθανώς ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να σταματήσει η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία.

 

Η «κόκκινη» γραμμή

Έχοντας εξαπολύσει πόλεμο πλήρους κλίμακας, ο Πούτιν αφήνει το χέρι του να… αιωρείται πάνω από το «πυρηνικό κουμπί» για να τρομάξει τις δυτικές κυβερνήσεις ώστε να περιορίσουν την οικονομική και στρατιωτική τους βοήθεια προς την Ουκρανία.

Μέχρι προσφάτως, αυτό λειτουργούσε άψογα. Οι δυτικές κυβερνήσεις, προκειμένου να μην «προκαλέσουν τον Πούτιν», αρνήθηκαν να βοηθήσουν για την εξουδετέρωση του πλεονεκτήματος της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας στον ουρανό της Ουκρανίας και ήταν απρόθυμες να συζητήσουν ακόμη και την προμήθεια επιθετικών όπλων στο Κίεβο.

Ωστόσο, ο βομβαρδισμός των ουκρανικών πόλεων, η σφαγή στη Μπούκα και η θαρραλέα αντίσταση του ουκρανικού στρατού προκάλεσαν τεκτονικές αλλαγές στην προσέγγιση της Δύσης στον πόλεμο. Τα μέλη του ΝΑΤΟ άρχισαν να εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο προμήθειας βαρέων όπλων στην Ουκρανία.

Για τον Πούτιν, το πιο σημαντικό είναι να αποτρέψει τη διάσπαση της ρωσικής ελίτ. Η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων εναντίον της Ουκρανίας -ακόμη και σε έδαφος μακριά από κατοικημένες περιοχές- θα αύξανε σημαντικά τους κινδύνους για το καθεστώς του. Ένα πυρηνικό χτύπημα σαφώς δεν θα ταίριαζε στο αφήγημα της «ειδικής επιχείρησης» και θα μπορούσε να οξύνει τη διαίρεση εντός της ρωσικής κοινωνίας.

Ήταν ήδη προφανές κατά τη διάρκεια της περιβόητης ανοικτής συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας ότι δεν ήταν όλοι οι συμμετέχοντες ενθουσιασμένοι με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των λεγόμενων «λαϊκών δημοκρατιών». Ο Πούτιν δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι όλοι οι συνεργάτες του θα ήταν πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη για ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση. Επιπλέον, η Κίνα, η Ινδία και η Τουρκία -χώρες που είναι σημαντικές για τη Ρωσία ούτως ώστε να παρακάμπτει τις διεθνείς κυρώσεις- σίγουρα θα αποστασιοποιούνταν.

Ως εκ τούτου, οι δηλώσεις του Κρεμλίνου συχνά δεν ακολουθούνται από πράξεις. Για παράδειγμα, ο υπουργός Σεργκέι Λαβρόφ και οι αναπληρωτές του έχουν απειλήσει ότι θα επιτεθούν στους διαδρόμους προμήθειας δυτικών όπλων στην Ουκρανία, αλλά οι αποστολές συνεχίζονται και ούτε μία ρωσική σφαίρα δεν έχει πλήξει τις αυτοκινητοπομπές.

Η εξωτερική πολιτική του Πούτιν είναι προκλητική, αλλά εξακολουθεί να βασίζεται σε ορθολογικούς υπολογισμούς κόστους και οφέλους. Η απροθυμία της Δύσης να αντιδράσει αποφασιστικά εκλαμβάνεται από το Κρεμλίνο ως αδυναμία και μπορεί να «ενθαρρύνει» τη ρωσική απερισκεψία. Αντίθετα, η αυστηρή τήρηση των διακηρυγμένων δυτικών αρχών, η σθεναρή δράση και η χάραξη -και κυρίως η τήρηση- των «κόκκινων γραμμών» μπορούν να περιορίσουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Πηγή: International Centre for Defence and Security

16.

Iran Plays Hide-And-Seek with the IAEA

Will we ever find out what is going on at the new plant in Isfahan?

This past December, after months of wrangling, the IAEA was at long last allowed to inspect the site at Karaj, where Iran had a workshop that made centrifuge parts. It seemed like a clear victory for the IAEA, but it was short-lived. For now Iran has moved all of its machines out of Karaj to its site at Natanz (it’s not clear if it is an aboveground, or underground, facility). In addition, Iran has set up a another site in Isfahan, where it will also produce parts for advanced centrifuges. A report on these sites, and Iran’s managing to play hide-and-seek with the IAEA, is here: “Iran moves equipment for making centrifuge parts to Natanz – IAEA,” Reuters, April 6, 2022:

Iran has moved all its machines that make centrifuge parts from its mothballed workshop at Karaj to its sprawling Natanz site just six weeks after it set up another site at Isfahan to make the same parts, the UN nuclear watchdog said on Wednesday.

Iran granted International Atomic Energy Agency inspectors access to Karaj in December to re-install surveillance cameras there after a months-long standoff that followed what Tehran said was Israeli sabotage destroyed one camera and badly damaged another, prompting Iran to remove all four cameras.

But why would Israel want to damage or destroy cameras that allowed the IAEA to keep an eye on part of Iran’s nuclear program? This makes no sense. Of course the destruction of one camera, and the severe damage to another were Iran’s handiwork, and gave it all the excuse it needed to remove “all four cameras” at the site lest, we are supposed to believe, “the Israelis sabotage all of them.”

A month later, Iran told the IAEA it was moving production of the parts for advanced centrifuges, machines that enrich uranium, to a new location in Isfahan, and the IAEA set up cameras there to monitor that work.

Little is known about the Isfahan workshop. Diplomats have said it is slightly larger than the Karaj one. On Wednesday, the IAEA said Iran had moved all the equipment from Karaj to an unspecified location at Natanz, raising the question of whether it will increase output by using both Natanz and Isfahan.

If Iran is about to make an agreement about its nuclear program that would require it to mothball all of its advanced centrifuges, why would it go to the trouble of moving those it now has to Natanz, and what’s more, to more than double the number of its workshops to make parts for advanced centrifuge by opening another such workshop in Isfahan? Could it be that with or without an agreement in Vienna, Iran has no intention of slowing down its manufacture of advanced centrifuges, but will speed it up by this doubling of workshops, from the single one at Karaj to two new ones, at Isfahan and at Natanz?

On the same date (April 4), agency inspectors verified that these machines remained under agency seal at this location in Natanz and, therefore, were not operating,” the IAEA said in a statement summarizing a confidential report to member states seen by Reuters.

For now, the machines that had been moved from Karaj to Natanz remain “under agency seal” so that they cannot be put to use without the IAEA inspectors, who were apparently allowed to freely inspect the facilities where the Karaj machines had been transferred. But that is right now, when Iran is presumably on its best behavior while the nuclear agreement it wants is still being negotiated. What will happen if, in the future, Tehran decides to end inspections at Natanz? Or if it does not allow the IAEA to inspect the other facilities built deep inside the mountain at Fordow? It has happened before, at other sites. There is no mechanism for forcing Iran to comply with its promises to the IAEA. And judging by Iran’s past behavior – think of those hidden sites that were revealed only after Mossad managed to get hold of Iran’s nuclear archive and bring it back to the West – isn’t it likely that it will engage in similar deception in the future?

Neither the statement nor the report described the location at Natanz, a site that includes a large underground enrichment plant and various buildings above ground.

Under an arrangement that is more than a year old, the IAEA does not have access for the time being to the data collected by some of its cameras, such as those at the new Isfahan workshop.

If the IAEA does not have access to the data collected by its cameras, then what good are they? What can Iran do to that data, to damage or erase the information it collected, before giving the IAEA access?

“Without access to the data and recordings collected by these cameras, the agency is unable to confirm whether the production of centrifuge components at the workshop in Isfahan has begun,” the report to IAEA member states said.

In other words, the IAEA admits in its report to its members, we simply do not know what is going on at the new plant in Isfahan, and don’t even know when we might – if ever – find out. All the IAEA knows is that once it started to monitor what was going on at the workshop for the production of parts for advanced centrifuges at Karaj, two of the four cameras were put out of commission – one destroyed, and another so badly damaged it was useless. Iran blames, preposterously, Israeli saboteurs, but Israel had no desire to keep the IAEA from monitoring Iran’s nuclear facilities.

For the past year, Iran has not permitted the IAEA to have access to the data collected by some of its cameras, including those at the new Isfahan workshop. Why should anyone believe that Iran will not fiddle with those Isfahan cameras, or continue to deny the IAEA access to the data those cameras collect? In the end, the only way the IAEA will learn about what is really going on with Iran’s nuclear program is from those exceedingly daring, clever, and inventive Mossad agents who appear to be everywhere in Iran, working hand-in-glove with those dissident and preternaturally brave Iranians who have worked with Mossad before.

17.

Rusya’dan nükleer tehdit: İsveç ve Finlandiya’yı NATO’ya alırsanız…

Medvedev, İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya girmesi halinde Rusya’nın bölgedeki savunmasını kuvvetlendirmek zorunda kalacağı ve artık “nükleersiz” Baltık bölgesinden söz edilemeyeceği konusunda NATO’yu uyardı!..

14.04.2022

Rusya’nın eski Devlet Başkanı ve mevcut Güvenlik Konseyi Başkanı Yardımcısı Dmitri Medvedev“Artık Baltık bölgesinin nükleerden arındırılmış durumundan söz edilemez. Denge yeniden tesis edilmelidir” dedi.

Medvedev, “Eğer İsveç ve Finlandiya NATO’ya katılırsa, Rusya için büyük bir fark olmayacaktır; yalnızca birkaç fazla hasım daha olacak” diye konuştu.

“RUSYA’NIN BÖLGEDE ZATEN NÜKLEER SİLAHI VAR” İDDİASI

Bu açıklama “Rusya Baltık ülkelerine nükleer silah mı yerleştirecek?” sorusuna yol açarken, Litvanya Savunma Bakanı Arvydas Anusauskas, Rusya’nın zaten Baltık bölgesinde nükleer silahlarının olduğunu iddia etti.

 

Rusya’nın Baltık Denizi kıyısındaki Kaliningrad bölgesinde nükleer silahlarının olduğunu belirten Anusauskas, “Şu anki güvenlik meselesi olmadan bile Rusların Litvanya sınırından 100 km uzakta nükleer silahları tuttuklarını bildiğinizde mevcut Rus tehditleri epey garip görünüyor. Nükleer silahlar daima Kaliningrad’da tutuluyordu. Uluslararası camia, bölgedeki ülkeler bunun tamamen farkında. Ruslar bunu tehdit olarak kullanıyorlar” dedi.

SÜREKLİ AYNI TEHDİT

Litvanya Başbakanı Ingrida Simonyte ise Rusya’nın Baltık bölgesinde nükleer de dahil olmak üzere silahlanmayı artırma tehdidinin “yeni bir şey olmadığını” belirtti.

Baltık Denizi kıyısındaki Rus toprağı Kaliningrad, NATO üyesi Litvanya ve Polonya arasında bulunuyor.

Kremlin'den NATO'ya: Avrupa'daki güvenliği artırmaz!

Kremlin’den NATO’ya İsveç ve Finlandiya uyarısı

Rus vekil: NATO'ya girerse Finlandiya'yı yok ederiz

Rus vekil: NATO’ya girerse Finlandiya’yı yok ederiz

PRODROMOS

-/-