Είναι φίλες των Η.Π.Α. οι «Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις» (ΤΕΔ);
– O τίτλος θα μπορούσε να ήταν επίσης: «Πόσες Δυτικόφιλες Ήταν / Είναι – διαχρονικά – οι ΤΕΔ»;
– Οι περισσότεροι, στρατιωτικοί κυρίως, αλλά και πολλοί ενημερωμένοι πολίτες, πιστεύουν ότι οι Τούρκοι στρατιωτικοί και γενικά οι «Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις» ήταν και είναι «φίλα προσκείμενες» στην υπερδύναμη Αμερική (Η.Π.Α.) και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό!
– Με αυτή την … εδραία μάλιστα πίστη, εξηγούν, όταν εξετάζουν τις Ε-Τ σχέσεις, αλλά και τις σχέσεις των 2 αυτών χωρών με τις Η.Π.Α., το γεγονός της κατ’ αυτούς εύνοιας που τυγχάνει η στρατοκρατική Τουρκία από τους Αμερικανούς, σε σχέση με την πράγματι … «ριγμένη», από τους ίδιους, Ελλάδα μας!
– Είναι όμως έτσι;
– Για την Ελλάδα απαντώ, σε επίπεδο «συζήτησης καφενείου», ναι, είμαστε… «ριγμένοι»! Αφήστε όμως να εξετάσουμε ενδελεχώς την χώρα μας μία άλλη φορά.
– Πάμε λοιπόν να δούμε το κράτος Τουρκία (1923 – 2015) και το ποιά είναι η αλήθεια, όσο το δυνατόν, «εν συντομία»!
– 1923 – 1938 και 1939 – 1945: Δεν «υπήρχαν» Αμερικανοί ως ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή μας. Εκείνοι που κυριαρχούσαν ήσαν οι Άγγλοι, ιδιαίτερα την περίοδο 1923 – 1938, αφού μέσα στον πόλεμο, (1939 -1945), μπήκαν γερά και οι Χιτλερικοί, δημιουργώντας ένα από τα πρώτα διλήμματα(!) στην Τουρκία, που εστιαζόταν στο ερώτημα, με ποιών το μέρος να τασσόταν. («Τουρκία η χώρα των διλημμάτων»! Θα το δούμε αυτό το θέμα κάποια άλλη φορά).
Έτσι κατέστη η «επιτηδείως» ουδετέρα χώρα, αν και δεν είναι ακριβώς έτσι, αφού «έπαιζε παιχνίδια», τασσομένη πότε με τους Συμμάχους και πότε με τους Γερμανούς, μην ξεχνώντας να διεκδικεί από την αιμάσσουσα τότε Ελλάδα (Νησιά Αιγαίου, κλπ).
Θυμίζω ότι αν άντεξαν οι Γερμανοί, απέναντι στους Συμμάχους, μέχρι και το 1944, το χρωστούν στην Τουρκία, αφού απ’ αυτήν έπαιρναν χρώμιο και έφτιαχναν όπλα / ήταν ασφαλώς και «στο μέσα τους» ιστορικά – παραδοσιακά – φιλογερμανοί, λόγω του Α΄ ΠΠ και της Καλλίπολης, αλλά και λόγω της ομοιότητος των καθεστώτων τους.
Οι Αμερικανοί, ως γνωστόν, αναλαμβάνουν με «108» την περιοχή μας και συγκεκριμένα την Τουρκία, από το 1945 και μετά.
Για κάποιους και σωστά … «άπιστους», σημειώνω ότι αναφέρομαι στο κράτος Η.Π.Α. και όχι σε διάφορες αμερικανικές εταιρείες ή αμερικανικούς εμπορικούς κολοσσούς, που είχαν μπει γερά στη νέα χώρα, ακόμα και από την περίοδο του λεγόμενου Τ/ «Αγώνα Ανεξαρτησίας», (1919 – 1922),όπως ήταν, για παράδειγμα, η κολοσσός εταιρεία καπνών κλπ «Fillip Morris»,η οποία ενίσχυε οικονομικά, ως ανταποδοτικά, ας το πούμε, τέλη, τον Κεμάλ! Δεν ήταν λοιπόν μόνον ο χρυσός των Κομμουνιστών, των «Ερυθρών Σκούφων» του Λένιν και του Στάλιν, που ενίσχυσε τους Εθνικιστές του Κεμάλ και που ουσιαστικά τους «ανέστησε», αλλά και το αμερικανικό $!…
Οι Άγγλοι ήσαν απόλυτα κυρίαρχοι στην Τουρκία την περίοδο 1923 – 1938, όταν είχαμε την «ενός ανδρός αρχή». Οι Άγγλοι επέβαλλαν τότε στη Μ. Ανατολή και στην Τ. τη θέλησή τους. Στη Μ. Ανατολή βοήθησαν «τα μάλα» στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, (σχέδιο εκπονηθέν και σε εξέλιξη από τη δεκαετία του 1890 / επί Αβδούλ Χαμίτ), και το αυτό συνέβαινε και στην Τουρκία. Μόλις ο Κεμάλ «προσπάθησε να μπει» με το … μυαλό του κυρίως στο Β. Ιράκ (2 φορές μάλιστα / το 1925 «γερά» και το 1928-1929 με λιγότερο… «σθένος»), για να φτάσει στα πετρέλαια των Κιερκούκ και Μοσούλης, (σας θυμίζει κάτι αυτό σήμερα;), οι Άγγλοι «του τράβηξαν το αυτί» πυροδοτώντας αμέσως 2 Κουρδικές επαναστάσεις, υποχρεώνοντάς τον «να κάτσει στα αυγά του».
Έγινε μέγα θέμα και συζητείται ακόμα στην Τουρκία το κρέμμασμα του Κούρδου Σεϊχη και Φύλαρχου Σαϊντ, ας πούμε, του τότε Οτζαλάν!
Αμέσως μετά, ο εύστροφος δήμιος των Ελλήνων Κεμάλ, στο 1ο συνέδριο του «ΡΛΚ» τη δεκαετία του 1930, προσέξτε τι έκανε! Καθόρισε ότι εφεξής οι έννοιες «Έθνος» και «Κράτος» θα ταυτίζονται στην χώρα και πως πλέον οι Τούρκοι ΔΕΝ θα πρέπει να βγαίνουν έξω από αυτά τα όρια, διότι θα κινδυνεύει η κρατική τους υπόσταση!
Συνεμορφώθη λοιπόν ο Κεμάλ απόλυτα προς τας –βρετανικάς- υποδείξεις, έχοντας «αντίληψη της παγκοσμίου πραγματικότητος» ή αντιλαμβανόμενος ότι η παγκόσμια και κυριαρχούσα τότε δύναμη Μ. Βρεττανία ΔΕΝ αστειεύεται!!!
Το 1933, ο Κεμάλ, λόγω των πολεμικών ανησυχιών στην Ευρώπη και της ανόδου στην Γερμανία του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος», ίδρυσε το «Ανώτατο Συμβούλιο Άμυνας» / «Yüksek Müdafaa Meclisi».
Οι ΤΕΔ ακολουθούσαν και εφάρμοζαν πάντα πιστά, σαν «ρομποτάκια», το τί έλεγε, έπραττε και πίστευε ο … «Εbedi Basbuğ» / ο «Αιώνιος Ηγέτης – Αρχηγός» Κεμάλ και αυτό έπραξαν και τότε!
Υπ’ αυτήν την έννοια οι ΤΕΔ τότε φαίνονται ως δυτικόστροφες – δυτικόφιλες θα λέγαμε, μιλώντας με σημερινούς όρους, η πραγματικότητα όμως ήταν ότι είχε υπάρξει μεγάλη ρήξη σχέσεων του Κεμάλ, του εκσυγχρονιστή και δυτικόφιλου, με την τότε παγκόσμια τάξη, ενώ είχε προϋπάρξει το μίσος κατά «των Ιμπεριαλιστών», όπου τους ονόμαζε ο Κεμάλ, που είχαν καταλάβει τα τουρκικά τους εδάφη, από το 1918, έως το 1922, καθώς και η ενημέρωση του Ινονού, προς τον Κεμάλ, μετά την Λωζάννη, πως το κράτος Τουρκία θα ζήσει για 100 χρόνια (1923 – 2023).
Άρα, στην πραγματικότητα, η μεγάλη μάζα των στελεχών διάκειτο δυσμενώς προς την … Δύση, (βλέπε Αγγλία κυρίως), πλην ασφαλώς της Γερμανίας, που πάντα την έβλεπαν φιλικά, είπαμε «το γιατί», ενώ η υποκρισία είναι το ουσιαστικό που εκφράζει το Κράτος, δηλ. τις ΤΕΔ., στις σχέσεις του με το βρεττανικό Στέμμα. (Υποκρισία όσο το επέτρεπε ασφαλώς η ΜΙ6).
Τί εξάγουμε από την περίοδο αυτή, ως «δίδαγμα»;
Εξάγουμε το συμπέρασμα, ότι, επειδή οι Τούρκοι είναι δόλιοι και … «φιλο – Μακιαβελιστές», η σημερινή φιλία τους με την Μ. Βρεττανία είναι σαθρή και εδράζεται αφενός στο φόβο προς την τεράστια αυτή θαλασσοκράτειρα δύναμη και αφετέρου στην ελπίδα πιθανών ανταλλαγμάτων / αντιδώρων ή ακόμα και μη εφαρμογής των πρόσθετων προνοιών της Συνθήκης της Λωζάννης!
Βλέπεται λοιπόν πώς το ιστορικό παρελθόν εξηγεί, ρίχνοντας μάλιστα άπλετο φως, το παρόν;
Από το 1938, μέχρι και το 1945, ο «πολύχρονος» Α/ΓΕΕΔ Στρατάρχης Φεβζί Τσακμάκ, καθώς και ο Ινονού δεν άλλαξαν το επικρατούν κλίμα στις ΤΕΔ προς την υπερδύναμη Αγγλία. Τέλος λοιπόν με την περίοδο 1923 – 1945. Προχωρούμε!
- 1945 – 1950 και 1950 – 1960:
- Από το 1938 και έως του θανάτου του το 1973, ο Ισμέτ (Ινονού) ήταν το πρόσωπο, που όντας «πίσω από τις κουρτίνες», κυριάρχησε όχι τόσο στα πολιτικά πράγματα, ασφαλώς και σ’ αυτά, αλλά κυρίως στη στάση και συμπεριφορά των ΤΕΔ, αφού τα στελέχη «έβλεπαν» σ’ αυτόν τη συνέχεια του Κεμάλ, γνωρίζοντας ότι πάντα ήταν το Νο «2» του Εθνικιστικού Κεμαλικού Κινήματος.
- Ο Ινονού ανέπτυξε τη διπλωματία του σιγά – σιγά, από το 1923, έως και το 1950 κυρίως και κάποια στιγμή έγινε και «expert». Μπορούσε να κάνει τις ΤΕΔ να κάνουν το «Α» και αυτός να φαίνεται ότι ήθελε το «Β». Έτσι, δεν μπορούμε, «τύποις», να ισχυριστούμε ότι αποτελούσε τη νέα, μετά τον Κεμάλ, «ιερή αγελάδα» για τις ΤΕΔ. Ήταν όμως!!!
- Όντας «αλεπού» κατάλαβε αμέσως, μετά το 1945, πού πήγαινε ο νέος κόσμος και έκανε το απλό, συνταύτισε με τα νέα δεδομένα την Τουρκία, την συνταύτισε με τη νέα υπερδύναμη Η.Π.Α. Οι ΤΕΔ «ακολουθούσαν»!… Έτσι:
– Μία ημέρα πριν από την επίσημη λήξη του Β΄ ΠΠ κήρυξε τον πόλεμο στον Άξονα και για 24+ και κάτι ώρες ακούστηκαν οι σειρήνες στις μεγάλες πόλεις της χώρας, οι οποίες μάλιστα και συσκοτίστηκαν. Έτσι, η Τουρκία κάθισε στο τραπέζι των νικητών, μετέχουσα στις συνόδους των νικητών και απαιτούσα μερίδιο από την πίτα!!!…
– Δήλωσε στον υπερατλαντικό γίγαντα ότι η Τουρκία είναι μαζί του, καταλαβαίνοντας αμέσως τί σήμαινε η δήλωση, το 1947, του Μπέρναρντ Μπαρούχ, (οικονομολόγος, σπεκουλαδόρος χρηματιστής και πολιτικός σύμβουλος των Προέδρων Γ. Ουϊλσων και Θ. Ρούζβελτ), ότι ο κόσμος πλέον είχε εισέλθει στην περίοδο αυτός την αποκάλεσε «Ψυχρό Πόλεμο».
– «Πούλησε» αμέσως την … γεωγραφία της χώρας του και την εισήγαγε αυτός από τότε ως … πυρηνικό όπλο στην Τ/Εξωτερική Πολιτική, μόλις αντελήφθη ότι στον «Ψυχρό Πόλεμο» η χώρα του είχε προκριθεί να είναι το «προωθημένο φυλάκιο» της Δύσης. Έτσι:
– Έτυχε αμέσως των ευεργετημάτων του Δόγματος Χ. Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ.
– Έστειλε, το 1948, στις Η.Π.Α. για εκπαίδευση στον «Ειδικό Πόλεμο» / «Special Warfare», Ομάδα Τ/Αξκων. Είναι αυτοί που ουσιαστικάστρατολογήθηκαν ως «πράκτορες» από τις Η.Π.Α. στην Τουρκία, ενταγμένοι στο γνωστό σχέδιο «Stay Behind», πιο γνωστό ως «Gladyo», που στην Τουρκία πήρε το όνομα «Seferberlik Tetkik Kurulu» / «Δνση Κινητοποίησης Επιστράτευσης» / «Tactical Mobilization Group». (Κάποια άλλη στιγμή θα δούμε τί ακριβώς ήταν αυτό το σχέδιο, διότι μία απλή αναφορά θα αδικούσε και το θέμα και τον συντάξαντα).
– Ανάμεσα στα στελέχη αυτά ήσαν:
– Ο φημισμένος Σχης Ντανίς Καραμπελέν, (1898 – 1983 / Συμπολεμιστής του Κεμάλ από την Καλλίπολη ακόμα / Πολεμιστής και στην Κορέα (1952-1953) / «Έφυγε» ως Υπτγος / Γράφτηκαν πολλά βιβλία γι’ αυτόν, όπως «Ένας Τούρκος Πασάς σε 5 Ηπείρους», «Ο Αντιαντάρτης Υπτγος», κλπ. / Εστάλη στην Αυστραλία σε εκδήλωση των «ΑΝΖΑΚ», ως εκπρόσωπος του Τ/ΓΕΕΔ / Διετέλεσε Υδκτης της 3ης Ταξ-χίας / Το 1954 βραβεύτηκε από τις Η.Π.Α. με το βραβείο της «Λεγεώνος της Τιμής»), ο οποίος θα φτιάξει / θα «στήσει», τη 10ετία του 1950:
– Το Τ/«Ειδικό Γραφείο Πολέμου» / «Özel Harp Dairesi»
– Την Μονάδα Εκπαίδευσης Κομάντος, στο Εγιρντίρ, κοντά στη Σπάρτη (Isparta), την πατρίδα του Σ. Ντεμιρέλ, (σήμερα εκεί πάνε οι Ν/Σ)
– Τη «Διεύθυνση Κινητοποίησης και Επιστράτευσης», («Δ.Κ.Ε.»), (27-09-21952), όπου μέχρι που «έσκασε», επί Μπασμπούγ – Κοσανέρ, (2011), το θέμα της απόπειρας δολοφονίας του τότε Αντιπροέδρου του «ΑΚΡ» Μπουλέντ Αρίντς, ευρίσκετο το «Δωμάτιο Κόσμικ» / «Kosmik Oda», όπου εφυλάσσοντο τα «Κόσμικ» απόρρητα έγγραφα των ΤΕΔ – Τ/Κράτους και όπου εκεί μέσα δημιουργήθηκε – κατ’ ουσίαν – η «ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ». Η «Δ.Κ.Ε.» προέκυψε ως απόφαση του «Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας» και η 1η Έδρα της ήταν το «Kızılay», στην Άγκυρα, όπου λίγο μετά θα έδρευε και η «JUSMAT». O Καραμπελέν διετέλεσε Δκτης της Μονάδος, από το 1952, έως το 1960.
– Την τρομοκρατική Οργάνωση«Τürk Μukavelet Τeşkilatı» (ΤΜΤ), στην Κύπρο, ενώ επίσης
– Ήταν τέλος εκείνος ο οποίος οργάνωσε και δίδαξε τον «Αντι-ανταρτικό Αγώνα» στις ΤΕΔ.
– Ο Τ/Κ καταγωγής Αλπαρσλάν Τουρκές, ο μετέπειτα ιδρυτής του «Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης» / «Milli Hareket Partisi» («ΜΗΡ»), ο αποκαλούμενος και «Başbuğ» / «Αρχηγός – Ηγέτης». Ο Τουρκές ήταν το 1956 εκπρόσωπος του Τ/ΓΕΕΔ στο αμερικανικό Πεντάγωνο.
– Ο Τουργκούτ Σουνάλπ.
– Ο Αχμέτ Γιλντίζ.
– Ο Σουπχί Καραμάν.
– Ο Φικρίτ Ατεσνταγλί.
– Το 1949, ο Ινονού ίδρυσε το «Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας» / «Milli Savunma Yüksek Kurulu».
– Το 1952 η χώρα εισέρχεται στο ΝΑΤΟ. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
«ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ»
