1η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ 2019!..
How was 2018 for Israel and the Jewish people?
As the new year 2019 begins, it is evident that the Jewish state continues to thrive, looking confidently towards the future.
By Daniel Krygier, United with Israel
The year 2018, the year that the modern State of Israel celebrated its 70th anniversary, was eventful for the world and the Jewish state. Relations between Israel and America are stronger than ever. Despite vocal international protests, the American embassy finally moved to Israel’s ancestral capital Jerusalem.
While the geographical distance between Tel Aviv and Jerusalem is short, the embassy move was a historic event in the history of modern Israel and the Jewish people. For the first time, the world’s only superpower, America, recognized the eternal link between the Jewish people and Zion.
The Trump administration has dramatically changed the dynamic in the Middle East and beyond. Washington ended its aid to the terrorist-sponsoring United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees (UNWRA), which blocks Arab-Israeli peace. The US also left the anti-Israel United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO) and the world body’s misnamed Human Rights Council. For the first time ever, a majority of the international community voted in favor of a US-led UN resolution condemning Hamas’s terrorism against the Jewish state.
During 2018, relations improved between the Sunni Arab world and Israel. Prime Minister Benjamin Netanyahu was warmly received in Oman and Culture Minister Miri Regev visited United Arab Emirates. For the first time ever, the Israel national anthem, Hatikva, was performed during a sports event in Abu Dhabi.
Peace between Ramallah and Jerusalem is more distant than ever but so is peace between Ramallah and Gaza. The “moderate” mask of aging Palestinian Authority leader Mahmoud Abbas finally was removed, and his racist, anti-Semiticopposition to Israel’s very existence became visible for everyone willing to see. It is more clear than ever that the Arab-Israeli conflict is not about specific borders but, rather, about opposition to the very existence of a homeland for the Jewish people in the Middle East.
Russia and Israel continue to maintain pragmatic relations despite increased tensions in Syria. The European Union’s hostile attitude towards Israel will likely not improve any time soon. On the other hand, Jerusalem improved its relations with several Eastern and Central European countries.
Benjamin Netanyahu became the first sitting Israeli prime minister to visit Brazil. The newly elected Brazilian president, Jair Bolsonaro, is a vocal friend of Israel and vowed to move the country’s embassy to Jerusalem.
During 2018, several famous Jewish personalities passed away. They include authors Philip Roth and Amos Oz, journalist Charles Krauthammer and film producer Claude Lanzmann.
Israel’s Netta Barzilai won this year’s Eurovision Song Contest with a catchy techno dance tune about women’s empowerment. The timing could not have been better. Israelis were already celebrating Jerusalem Day, the 51st anniversary of the reunification of the city during the 1967 Six Day War – when the win was announced.
Despite domestic and international challenges, at the beginning of 2019 it is evident that the Jewish state continues to thrive and grow, looking confidently towards the future.
Israel Protests Image of Jordanian Minister Stepping on Israeli Flag
By: AP and United with Israel Staff
Israel said Sunday that it had filed a strong protest to Jordan over a picture of a Jordanian government minister stepping on an image of the Israeli flag.
Israel’s Foreign Ministry said its embassy in Amman delivered the protest. It said it took the incident extremely seriously and had also summoned Muhammad Hmeid, Jordan’s acting ambassador to Israel, to convey its objection.
A photo published on the Jordanian website Jfranews showed Information Minister Jumana Ghuneimat stepping on a large image of the Israeli flag.
Jordan Prime Minister Omar Razzaz reportedly knew about the flag and the controversy it might generate and entered the building using a side door.
Majed Qatarneh, a spokesman of Jordan’s Foreign Ministry, confirmed that Israel had sought clarifications over the incident and the ministry was handling the issue through “diplomatic channels.”
“The Israeli side was informed that the building is a private one and the minister entered it from the main entrance for an official meeting,” he said. “We have emphasized that we respect the peace treaty with Israel.”
Ghuneimat was lauded on social media in Arabic as a hero.
Relations have also hit some rocky spots in recent years, however, especially over Jewish access to the Temple Mount compound. Jordan has repeatedly demanded that Israel prevent Jews from entering the site, which is holy to Jews and Muslims, and has even recalled its ambassador over the issue in the past.
Moreover, the Jordanian people, comprised mostly of Palestinians, overwhelmingly oppose the peace treaty and reject any form of normalization with Israel.
16.
Αλβανία: «Ο Έντι Ράμα είναι όμηρος των συμμοριών και της κοκαΐνης»
Μιλώντας πριν μερικές ημέρες από το βήμα της Βουλής η πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κινήματος Ολοκλήρωσης, Μόνικα Κρυεμάδι, χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα εναντίον του Έντι Ράμα, δηλώνοντας και τα ακόλουθα:
«Ένας πρωθυπουργός που παίρνει ναρκωτικά, είναι όμηρος των προμηθευτών του.
»Εχθές μας ήρθε στη Βουλή με αλεξίσφαιρο γιλέκο, είναι όμως όμηρος του «πράγματος» που του πουλάνε.
»Στο vetting θα πρέπει να προσθέσουμε και το ιατρικό ιστορικό, πάνε 20 χρόνια που κρύβει (σ.σ. Ο Ράμα) το ιατρικό του ιστορικό.
»Του συνιστώ να μην πάρει «πράγμα» (σ.σ. δηλαδή ναρκωτικά) διότι, δεν τον βοηθάει στο άσθμα.
»Πρόβλημα του πρωθυπουργού είναι η αντιμετώπιση του εαυτού του, για 20 χρόνια ακούμε ότι είναι μοντέρνος άνθρωπος, αλλά το μόνο που ξέρει, είναι πώς να εκβιάζει τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του.
»Από ημέρες είμαστε σε επικοινωνία με τους πρέσβεις των χωρών της Ε.Ε για να προχωρήσουμε την ατζέντα της χώρας προς την Ε.Ε. Θα πρέπει να αντιληφθούν οι πρέσβεις ότι η ομάδα αυτή ληστών, αυτή η εγκληματική σέχτα επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, όχι μόνο που δεν θέλει την έναρξη των διαπραγματεύσεων και την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε, αλλά σκοπός της είναι η καταστροφή της Αλβανίας, η μετατροπή της σε ένα εγκληματικό και τρομοκρατικό θεσμό για την ευρύτερη περιοχή.
»Ο πρωθυπουργός είναι ένας εγκληματίας, όμηρος των συμμοριών του εγκλήματος, όμηρος των ναρκωτικών και της κοκαΐνης που χρησιμοποιεί.
«Είναι ωρολογιακή βόμβα, όχι μόνο για την Αλβανία, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή».
17.
ΑΛΒΑΝΙΑ: Ένας περίεργος ανασχηματισμός
Δεν είναι μόνο ότι προηγήθηκε των γιορτών που καθιστά έκτακτο και περίεργο τον ανασχηματισμό της Κυβέρνησης απ’ τον Πρωθυπουργό Έντι Ράμα. Έχει κι άλλα χαρακτηριστικά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απ’ τη μια εκδηλώνουν ότι ο ανασχηματισμός έγινε υπό συνθήκες πανικού αλλά και ότι ενέχει κινδύνους για το πόσο θα μπορέσει να αποτελέσει μέσο διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης που θα οξύνεται στο άμεσο διάστημα.
Επί το πλείστον δε δείχνει σαν να έγινε ο ανασχηματισμός στα μέτρα και με παραγγελία του μέντορα του Πρωθυπουργού Ράμα, Προέδρου της Τουρκίας, Ρετσέπ Ταϊπ Ερτνογάν. Είναι μια παρακινδυνευμένη αλλά όχι αβάσιμη υπόθεση. Οι υπηρεσίες του Τούρκου Προέδρου εδώ και μήνες τώρα με κάθε δυνατό τρόπο επισημαίνουν το κίνδυνο του δικτύου Γκιουλέν και για την Αλβανία και την εσωτερική της σταθερότητα και ως εκ τούτου την υποχρέωση των αλβανικών αρχών να συνεργαστούν με τις τουρκικές διωκτικές υπηρεσίες και να παραδώσουν πρόσωπα που στεγάζονται εδώ όπως και να κλείσουν εκπαιδευτικά ιδρύματα που λειτουργούν απ’ το ίδρυμα του Ιμάμι.
Τον Σεπτέμβριο που πέρασε μάλιστα στελέχη του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, και δη της διεύθυνσης Ανθρωπιστικής Βοήθειας επισκέφθηκαν σε επίσημη τελετή στα μουσουλμανικά σχολεία, τα Μεντρεσέ Τιράνων που λειτουργεί ο Γκιουλέν σε συνεργασία με την τοπική Μουσουλμανική Κοινότητα.
Ο Ράμα μέχρι στιγμής έχει τηρήσει σιωπή επί των προκλητικών πιέσεων της Άγκυρας για το θέμα ενώ με κάθε ευκαιρία τόσο ο αποπεμφθείς ΥπΕξ όσο και αυτή της Παιδείας έχουν δηλώσει την ανεξάρτητη πολιτική του κράτους της Αλβανίας, το σεβασμό στις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως είχαν επισημάνει την ευθυγράμμιση με τους ανάλογους χειρισμούς των συμμάχων. Αυτό φαίνεται προκαλεί εκνευρισμό στην Άγκυρα και τους κύκλους του Προέδρου Ερντογάν.
Δημοσιεύματα του αλβανικού αντιπολιτευόμενου τύπου, συνοδευόμενα από ανάρτηση σχετικών φωτογραφιών κάνουν λόγο για εισαγωγή στην Αλβανία υπό καθεστώς σχεδόν μυστικότητας τεθωρακισμένων αυτοκινήτων που χρησιμοποιούνται στη διάλυση διαδηλώσεων, τα οποία απέστειλε ο Ερντογάν ως δώρο στον Έντι Ράμα. Ο Υπουργός Εσωτερικών της Αλβανίας που επιλέγει απ’ το Ράμα προ μικρού χρονικού διαστήματος και ανέλαβε καθήκοντα παρά τις αντιρρήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ανώτερος αξιωματικός του στρατού και δεν προέρχεται απ’ την αμιγώς πολιτική τάξη. Σε συνδυασμό με την καταγωγή του απ’ το Βορρά της χώρας τον καθιστά ιδιαίτερα πρόθυμο στο να υπακούσει σε ενδεχόμενες εντολές του προϊσταμένου του Πρωθυπουργού και επιρρεπή στη χρήση βίας.
Δεν αποκλείεται ο Ράμα τις επόμενες μέρες, μετά τις γιορτές και δεδομένου ότι τόσο οι φοιτητές όσο και άλλες κοινωνικές ομάδες δείχνουν έτοιμες να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, να υιοθετήσει λογικές Ερντογάν και να «ανακαλύψει» παράγοντες του εσωτερικού και εξωτερικού που επιβουλεύονται την σταθερότητα της Αλβανίας και της διακυβέρνησης του.
Ο ανασχηματισμός έχει και τέτοια υπονοούμενα. Οι υπουργοί που αποπέμφθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν κάποιες σχέσεις και εμπειρίες με την Ελλάδα και επίσης παρότι δεν μπορούσαν να μετατρέψουν σε πολιτική ρήξη είχαν αντίληψη για τη σημασία των σχέσεων με την Ελλάδα.
Μπορεί να αποτέλεσε αυτό στοιχείο με το οποίο οι Τούρκοι έπεισαν τον Αλβανό πρωθυπουργό για την «παγίδα και την συνωμοσία που του στήνονταν»;
ΠΗΓΗ: HIMARA
18.
Revealed: Israel Played Major Role in Capture of Saddam Hussein
By: TPS
According to a recent report by London-based Arabic website Rai al-Youm, Israel, along with the United States and an additional unnamed Arab country, took part in the operation to locate and capture former Iraqi dictator Saddam Hussein in 2003.
A short time before Hussein’s capture, American forces arrested a close confidant of the dictator named Muhammad Ibrahim, who was turned over to the Mossad to be interrogated about the whereabouts of Hussein. The source, a member of the Jordanian opposition, who claims to be knowledgeable about the operation, says Ibrahim, who was captured after an Iraqi officer who defected to Jordan revealed his whereabouts, crumbled in the Mossad’s hands, with the Israelis capable of extracting valuable information from him.
The report also claims that the Israeli Prime Minister at the time, the late Ariel Sharon, actually traveled to Iraq after Hussein’s capture, and was among the first people to witness him behind bars.
In 1992, in response to dozens of Soviet-made Scud missiles being fired from Iraq into Israel in retaliation for the American-headed Operation Desert Storm, Israel’s elite commando unit – Sayeret Matkal began training for a covert mission to assassinate Hussein, codenamed Operation Bramble Bush.
A plan was devised to kill Hussein with a missile during his uncle’s funeral, who Israeli intelligence forces discovered to be terminally ill at the time. However, the operation was scrapped after a training accident during rehearsals lead to the death of five commandos and the wounding of six more, due to an armed missile accidentally being deployed during a dry run of the mission. The fiasco came to be known as the Tze’elim Disaster, named for the Tze’elim training base where the accident occurred.
In 1998, the Mossad embarked on Operation Bramble Bush II, in an attempt to once again target Hussein. The Intelligence organization scouted out locations within Iraq which would be ideal to stage an ambush and assassination, but the plans were eventually scrapped due to both American pressure and an Israeli assessment that the assassination of Hussein may thwart Israeli efforts at forging ties with the Arab world.
19.
Ο Φιλιππάκης, ο Λούα Λούα και ο Μάου Μάου…
Έχετε καταλάβει ότι ο Μαρινάκης ρίχνει εκατομμύρια στο Καραϊσκάκη φτιάχνοντας απίστευτα τις υποδομές, τους εσωτερικούς χώρους, τις κερκίδες, τις σουίτες, τα πάντα, χωρίς το Καραϊσκάκη να είναι… δικό του;
Τι λέτε; Δε θα προτιμούσε να πληρώνει και ο Μαρινάκης 300 ή 400 χιλιάρικα το χρόνο και να έχει το Καραϊσκάκη όπως έχει ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ το ΟΑΚΑ;
Αλλά δυο λεπτά. Ποιοι είναι αυτοί που μιλάνε για το Καραϊσκάκη με μισόλογα; Ποιοι είναι αυτοί που δεν μας λένε τι ρόλο έχει σε αυτή την υπόθεση ο Λαυρεντιάδης, ο Κόκκαλης και τι ρόλο έχουν οι τράπεζες;
Αλλά ποιος θα μας πει για τον Λαυρεντιάδη; Ο Φιλιππάκης; Μα… είναι ο ίδιος Φιλιππάκης που μέσω της εταιρείας του «Φινέας» πήρε πριν από τρεις μήνες πήρε 96.000 από εταιρεία του Λαυρεντιάδη!
Και αφού αγχώνεται ο Φιλιππάκης ο «δεξιός» και «Ολυμπιακός» που όλως περιέργως έχει γίνει ένα με «Χωνιά», Periodistaκλπ κλπ, δηλαδή… Καμμένους και… Παππάδες για το Καραϊσκάκη γιατί δεν ρωτά τον Λαυρεντιάδη ή «Λούα Λούα» όπως τον φώναζαν όλοι οι εκδότες τύπου Φιλιππάκη που έπαιρναν χρήματα από τον εν λόγω επιχειρηματία;
Δεν ήταν ο Φιλιππάκης συνέταιρος Λαυρεντιάδη – Κυριακίδη που έπαιρναν τα λεφτά της τράπεζα Proton λες και ήταν κουρελόχαρτα και τα πέταγαν για να αγοράζουν εφημερίδες και περιοδικά από τον Φιλιππάκη;
Οι ίδιοι δεν είναι που έχουν φεσώσει το ελληνικό δημόσιο με αμέτρητα εκατομμύρια ευρώ αναζητώντας σανίδα σωτηρίας εξωδικαστικά; Ναι ή όχι; Αφού λοιπόν αυτός ο μπούλης της δημοσιογραφίας θέλει να το παίξει ερευνητής δημοσιογράφος δεν θα έπρεπε πρώτα να φροντίσει να μην έχει ο ίδιος φεσώσει όποιον μιλάει ελληνικά και στην συνέχεια δεν θα έπρεπε να έχει αποφύγει να συνεργαστεί με ανθρώπους που βαρύνονται για ξεπλύματα, απάτες και κλεψιές τραπεζών;
Γιατί δηλαδή τον κόφτει τόσο τον Φιλιππάκη η πρόθεση των τραπεζών για το Καραϊσκάκη και δεν τον απασχολεί η απάτη των Λαυρεντιάδη – Κυριακίδη, η οποίοι κατέκλεψαν την proton, για να αγοράζουν media από τον… ίδιο τον Φιλιππάκη;
Επίσης, όταν οι μεγαλύτερες αμερικανικές εφημερίδες ανέδειξαν την τεράστια απάτη της Aegean του Μελισσανίδη σε βάρος των μετόχων και των πρώην συνεταίρων του, που ήταν χωμένη η αποκαλυπτική πένα του εκδότη; Δεν έμαθε για την συμπεριφορά στους Αμερικανούς που ασχολούνται με την υπόθεση από την πλευρά Μελισσανίδη; Μιλάμε για μια υπόθεσης υπεξαίρεσης εκατοντάδων εκατομμυρίων για την οποία η Δημοκρατία του Φιλιππάκη δεν έγραψε ούτε μονόστηλο.
Πάμε και σε κάτι ακόμα πιο… φρέσκο για να δείτε πως είναι συγκοινωνούντα δοχεία όλοι αυτοί οι τύποι…
Τις τελευταίες μέρες συγκλονίζει την πολιτική ζωή το σκάνδαλο Πετσίτη. Ένα θέμα που έκανε κουρελόχαρτο το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και αποτελεί τεράστιο χτύπημα στους Παππάδες και τους Τσίπρες αυτού του τόπου. Κι όμως η «δεξιά» Δημοκρατία δεν ασχολείται με το θέμα. Μα γιατί; Τι γιατί; Αφού τα είπαμε στην αρχή. Η εταιρεία «Φινέας» που ανήκει στον Φιλιππάκη έλαβε 96,000 ευρώ από τον Λαυρεντιάδη. Ναι, τον Λαυρεντιάδη στον οποίο παρείχε υπηρεσίες ο προικισμένος σερβιτόρος που κυκλοφορούσε με ζεστό χρήμα του «Λούα Λούα». Ο Πετσίτης! Μια παρεούλα όλοι και στη μέση το χρήμα… Μη μας ρωτήσετε τι χρώμα είχε το χρήμα δεν ξέρουμε. Αν δηλαδή ήταν το μπλε του εικοσάευρου ή το καφέ του πενηντάευρου, αυτό εννοούμε που πήγε το μυαλό σας…
Αφού λοιπόν ρε Φιλιππάκη αποφάσισες να το παίξεις Πίκος Απίκος και αποκαλυπτικός ρεπόρτερ ξεκίνα από τον περίγυρο σου. Και Λαυρεντιάδη έχεις και Μελισσανίδη έχεις και Πετσίτη… Και Λούα Λούα και Μάου Μάου…
Αλλά εδώ συνεχίζεις χωρίς τσίπα να τρως στα καλύτερα εστιατόρια και να πετάς λουλούδια στα μπουζούκια ενώ οι εργαζόμενοι σου είναι απλήρωτοι. Αλλά δεν θα αργήσει η ώρα που εκεί που τρως στα Κολωνάκια θα έρθουν οι εργαζόμενοι και όλοι οι άλλοι που χρωστάς και θα τρώνε από το πιάτο σου…
2018’de Türk dış politikası (1) – Türkiye’nin yeni stratejik ortağı Rusya, ancak…
Rusya lideri Vladimir Putin, bu ayın ilk gününde Buenos Aires’teki G-20 zirvesi sırasında Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ile görüşmelerinin girişinde ikinci doğalgaz boru hattı projesine de atıf yaparak şöyle dedi:
“Türkiye bağımsız bir dış politika izlediğini ve bizim güvenilir bir ortağımız olduğunu bir kez daha göstermiştir.”
Bu ifade, Rusya liderinin Türkiye’yi Batı sistemi içinde olmakla birlikte, kendi bağımsız dış politikasını izleyen bir ülke olarak algıladığına işaret ediyor.
Geride bırakmaya hazırlandığımız 2018 yılında Türkiye’nin dış politikasına damgasını vuran en belirgin yönelişin, Putin’in bu sözlerine de yansıdığı üzere, Türkiye ile Rusya arasında ortaya çıkan ‘yakınlaşma süreci’ olduğunu söyleyebiliriz.
İki ülke arasında Karadeniz üzerinden ikinci bir doğalgaz boru hattının geçen kasım ayında Türk kıyılarına ulaşmış olması 2018’de ekonomik işbirliği alanındaki gelişmenin en ileri noktasıydı.
Ancak, Ankara ile Moskova arasında son dönemde asıl yakınlaştırıcı etkiyi siyasi ilişkiler ve özellikle sahada Suriye üzerinde girilen işbirliği sağlıyor. Bu işbirliğinin ana eksenini de 2017 yılında Türkiye, Rusya ve İran’ın, Suriye üzerinde işbirliği yapmak üzere başlattıkları ‘Astana mutabakatı’ oluşturuyor.
Bu üçlü mekanizma, Suriye’de 2018 yılındaki gelişmelerin şekillenmesinde uluslararası alanda BM’nin gözetimindeki sürecin de önüne geçmiştir.
Türkiye ile Rusya’yı yakınlaşmaya iten bir başka kritik faktör, ABD’nin Fırat’ın doğusunda PKK uzantısı YPG/PYD ile girdiği askeri işbirliği ile yakından ilişkilidir. İki ülke, 2018’de ABD’nin burada bağımsız bir Kürt devleti arayışına yöneldiği yolunda ortak bir tehdit değerlendirmesinde buluşmuştur. ABD’nin niyetlerine dönük bu tehdit okuması, Türkiye ve Rusya’yı İran’ı da yanlarına alarak, Suriye’de tam bir dayanışmaya itmiştir. ABD’nin Suriye’den askerlerini çekme kararı ile bu faktörün şimdilik geri plana düşeceği anlaşılıyor.
Putin’in Türkiye’ye yaklaşmasında Kremlin açısından önemli bir stratejik mülahazanın da rol oynadığına dikkat çekmeliyiz. Bu yakınlaşma Türkiye’nin ABD ile ilişkilerinin krizden krize savrulduğu, AB ile ilişkilerinin iyice belirsizleştiği bir döneme denk geliyor. Rusya, NATO üyesi olan Türkiye ile güvene dayalı bir işbirliğini güçlendirirken, Batı savunma sistemi içinde bir kırılmanın yaşanmasını kendi zaviyesinden kolaylaştırdığını da muhtemelen hesaplamaktadır. Türkiye’nin stratejik kimliğinde Batı yörüngesinin tartışılan bir hale gelmesi Kremlin’in çıkarları bakımından lehine göreceği bir durumdur kuşkusuz.
Bu noktada Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Rusya’dan S-400 hava savunma sistemi alma kararıyla, ilişkilerde bir eşik atlandığını söyleyebiliriz. Erdoğan, bu kararıyla Kremlin’e ‘gerektiğinde Rusya nedeniyle Batı ile çatışmayı göze alabileceği’ gibi kuvvetli bir mesaj vermiştir. Putin’in “Türkiye bağımsız dış politika izliyor” söyleminin gerisinde, S-400 kararının bıraktığı izleri de görebiliriz.
Denge faslında projektörler Ankara’ya doğru da çevrilecektir. Unutmayalım ki, Erdoğan, Rusya ile yakınlaşırken, bu politikanın altyazısında Batı’ya kartlarının zayıf olmadığını da hissettirmekteydi. ABD ile ilişkilerin yılın sonunda sürpriz bir şekilde düzelmeye başlamasını, Rusya nezdinde nasıl dengeleyeceği de Erdoğanaçısından önemli bir sınav olarak beliriyor.
Özetle, Putin ile Erdoğan arasında 2018’de iyice pekişen yakın diyaloğa dayalı çalışma ilişkisi, bütün bu açılardan yeni yılda ciddi sınamalarla karşı karşıyadır.
Son olarak Rusya ile ilgili dikkat edilmesi gereken iki temel noktanın altını çizmeliyiz. Birincisi, kuzey komşumuz ile işbirliğinin her alanda güçlenmesi Türkiye’nin çıkarınadır ve desteklenmelidir. Ancak, bu ilişki idare edilirken buradaki ayar, Türkiye’nin Rusya karşısında elinin zayıflayacağı bir çizgiye kaymamalıdır.
İkincisi dünyadaki yerimizle ilgilidir. On yıllar boyunca Türkiye’nin Batı’ya dönük doğrultusu yalnızca güvenlik ihtiyaçları, ekonomik çıkarlar değil, aynı zamanda demokrasi, hukukun üstünlüğü gibi değerleri hedefleyen bir tercihin de ifadesi olmuştur. Bu yönüyle Rusya ile yakınlaşmanın, reel politik ve ekonomik alandaki bütün getirilerine rağmen bu perspektifi desteklemeyeceğini gözden uzak tutmayalım.
21. 2018’de Türk dış politikası (2) – Bütün yollar Suriye’ye çıkıyor
Fırat’ın Suriye topraklarına girdiği Karkamış’ın, Türkiye ile güney komşusu arasında 911 kilometre uzunluğundaki sınırın ortasına yakın bir nokta olduğunu dikkate alırsak, şu gerçeği de teslim etmemiz gerekir.
Karkamış’tan batıya doğru Hatay Yayladağı’na kadar uzanan 483 kilometrelik sınır hattı, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin hemen bitişik alanda Suriye topraklarının içinde varlık gösterdiği bir coğrafyaya işaret ediyor.
2018 yılının Suriye politikasında dikkat çekici bir yönü, Türkiye’nin ‘bölgesel askeri aktivizmi’nin sahaya iyice yerleştiği bir dönem olmasıdır. Bunu, bir yönüyle sınırın dışındaki tehdidin kaynağında bertaraf edilmesi, bu amaçla sınır dışına konuşlanma ve ucu açık bir şekilde alan hâkimiyeti kurulması şeklinde tanımlayabiliriz. Türkiye’deki Suriyeli mültecilerin dönüşü için güvenli bir bölge tesis etme çabası askeri aktivizmin bir diğer boyutudur.
Bu politikanın ilk önemli adımı 2016 yılı ağustos ayında başlayan ve 2017 Şubat sonunda sonuçlanan, ‘Fırat Kalkanı Harekâtı’ ile atılmıştı. Karkamış’tan Kilis’e kadar uzanan sınır hattına bitişik topraklarda icra edilen harekât ile ağırlıklı olarak DEAŞ bölgeden temizlenmiş ve burada bir güvenli bölge oluşturulmuştu. Bu harekâtın ardından 2018 yılının ocak ve mart ayları arasında gerçekleştirilen ve YPG/PYD’nin hedef alındığı ‘Zeytin Dalı Harekâtı’ ile Afrin bölgesi TSK/ÖSO kontrolüne geçmiştir.
Türkiye, Suriye krizinde kendi güvenliği ve siyasi kazanımları için yalnızca siyasi müzakere ve diplomasinin araçlarıyla yetinmeyerek, doğrudan askeri gücünü kullanmaktan çekinmeyen bir politikayla hareket ediyor. Bunu yaparken Suriye’nin geleceğine dönük büyük pazarlıkta sahadaki askeri varlığından da güç almayı hedefliyor.
Buna paralel bir şekilde, 2018’de Türkiye’nin Suriye denkleminde güç kazanmasına yardımcı olan bir faktör, Astana sürecinin Rusya ve İran’la birlikte üç ortağından biri olmasıdır. Esad rejiminin 2018 yılında ülkenin batısına hâkim olup savaşın dengesini olduğu gibi kendi lehine çevirebilmesi de önemli ölçüde Astana mutabakatındaki ‘çatışmasızlık bölgeleri’nin sağladığı çerçeve içinde mümkün olmuştur.
Ancak bu gelişme Türkiye açısından önümüzdeki dönemde başını ağrıtabilecek bir sonucu da beraberinde getirmiştir. Çünkü bu süreçte Hama, Humus, Doğu Guta, Deraa gibi bölgelerdeki ceplerde toplanmış olan muhaliflerin büyük bir bölümü İdlib ile TSK kontrolündeki Afrin ve Fırat Kalkanı bölgelerine sevk edilmiştir. Özellikle İdlib, cihatçıların kümelendiği bir toplama kampı görüntüsü kazanmıştır. Sonuçta Türkiye, artık hemen güney sınırında ‘Peşaver benzeri’ bir realite ile komşu yaşamak durumundadır.
Böyle olmakla birlikte, Astana paydaşlığı Türkiye ve Rusya’nın uluslararası politikada zemin kazanmalarını da sağlamıştır. İdlib’e ilişkin Soçi mutabakatından sonra ekim ayında İstanbul’da Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın ev sahipliğinde Almanya, Fransa ve Rusya liderlerinin katılımıyla düzenlenen Suriye ile ilgili dörtlü zirve bu durumu daha da güçlendirmiştir.
Esad rejimi, ABD’nin çekildiği alanı doldurmaya çalışacaktır. Türkiye haklı nedenlerle YPG ile PKK’yı bir tuttuğu için, Esad rejiminin YPG ile anlaşma yoluna gitmesi ihtimali sıkıntılı bir durum yaratmaya adaydır. Türkiye YPG terör tehdidini ortadan kaldırma hedefine kendisini kuvvetli bir şekilde bağladığından, bir dönem YPG ile ittifak kurması nedeniyle ABD’ye yönelen tepkisinin bu takdirde Esad rejimine doğru yön değiştirmesi muhtemeldir.
Bu bağlamda en kritik soru, Türkiye’nin Fırat’ın doğusu için planladığı askeri harekâtın yapılıp yapılmayacağı konusunda beliriyor.
Potansiyel bir başka sorun, siyasi çözüm sürecinde Türkiye’nin kontrolündeki güvenli bölgelerin ve bu bölgelerde yaşayan muhaliflerin, mültecilerin yeni Suriye tasarımına nasıl eklemleneceği başlığında belirecektir. Bu mesele Esadrejimiyle ciddi bir çekişmeyi beraberinde getirebilir. Bütün bu sorunlarda Rusya da masada olacaktır.
Suriye dosyası, 2018’de Türkiye’nin Rusya, ABD ve AB ile ilişkilerinin de seyrinde anahtar bir rol oynadı. ABD ile yaşanan krizlerin bir bölümü Suriye üzerinden çıktı. Rusya ile yakınlaşma Suriye üzerinden gerçekleşti. Keza, yine mülteciler dosyasının getirdiği manevra sahası Türkiye’ye AB karşısında önemli bir pazarlık kozu verdi. Her halükârda, ABD ve Rusya ile ilişkilerin 2019’da yine belli ölçülerde Suriye üzerinden şekilleneceğini söyleyebiliriz.
Suriye, bu yönüyle 2019’da birçok kırılganlığı Türkiye’nin dış politikasına taşımaya adaydır.
22. 2018’DE TÜRK DIŞ POLİTİKASI (3) – ABD ile ilişkiler en zor yıllarından birini yaşadı
NATO ittifakının felsefesini ve savunma doktrinini tanımlayan ne kadar temel kabul varsa, bu kabuller 2018 yılında iki NATO müttefiki Türkiye ile ABD arasındaki ilişkilerde meydana gelen gelişmelerle bir kez daha tersyüz olmuştur.
NATO Antlaşması’nın “Bir müttefike yapılmış olan saldırı hepsine yapılmış sayılacaktır ve onun yardımına gidilecektir” şeklinde özetlenebilecek beşinci maddesine rağmen, o müttefike on yıllardır zarar veren bir terör örgütü ile Suriye’de sahada askeri ittifak kurup, onu en modern ve ağır silahlarla donatmak bu antlaşmanın dışına çıkmak değil midir?
Antlaşma’nın dibacesinde belirtildiği üzere, NATO, demokrasi ile yönetilen ulusları korumak amacıyla kurulan bir örgüt ise Türkiye’de demokrasiyi hedef alan kanlı bir darbeye teşebbüs eden örgütün önderinin himaye gördüğü ülkenin ABD toprakları olması nasıl açıklanabilir?
Dibacede “ekonomik refah” da vurgulanıyorsa, 2018 yılında Türkiye’ye taammüden ekonomik savaş açan, bu amaçla dolar kurunu bir silah olarak kullanan, bu yöntemle Türk ekonomisini gerçekten de tahribata uğratan aktörün KGB değil, bizzat ABD Başkanı Donald Trump olması, NATO teorisinin izah edebileceği bir durum mudur?
‘Stratejik ortaklık’, en yalın tanımıyla stratejik çıkarlar söz konusu olduğunda müttefiklerin birbirini kollaması, gözetmesi, karşılıklı hassasiyetlerine duyarlı davranması şeklinde anlatılabilirse, Washington cephesinde bu tanıma yüklenen bütün anlamların tam tersi geçerlidir.
Kuşkusuz, çıkarların pekâlâ çatışabileceği karmaşık, girift ilişkilerde ‘mutlak kusursuzluk’ ileri sürmek kolay değildir. Madalyonun öbür yüzünde ABD tarafının da Türkiye’ye dönük bir şikâyet listesi var.
Bu açıdan baktığımızda, 2018 yılında Beyaz Saray’ın Türkiye karşısında aylarca bütün önceliğini verdiği konu bir rahibin tutukluluğu meselesi olmuştur. Rahip Andrew Brunson dosyası, neredeyse bütün bir yıl boyunca Trump yönetimini kilitlemiştir.
Türk tarafının “Bağımsız yargının kararı” şeklindeki beyanlarına karşılık, Washington Brunson’ın başına gelenleri Ankara’nın Fetullah Gülen’e karşı pazarlık amacıyla başvurduğu bir misilleme yöntemi olarak algılamıştır.
Başkan Trump, rahibin serbest bırakılması beklentisine olumlu bir yanıt alamayınca, Türkiye’yi cezalandırmak ve köşeye sıkıştırmak amacıyla ekonomik yaptırımlara başvurmaktan kaçınmamıştır. Bu silahın kullanılması Türk ekonomisinin kırılganlığıyla birleştiğinde, etkisi tahminlerin ötesinde sert olmuştur.
Eleştiriler, suçlamalar iki taraftan da yükselmeye başlayınca, bir noktadan sonra ortaya çıkan güvensizlik sarmalı o ilişkiyi bütünüyle rehin almakta ve ilişki yönetilebilir olmaktan çıkmaktadır.
Sonuçta 2018’de ilişkilerin genel bir değerlendirilmesi yapılırsa, Başkan Trump’ın 19 Aralık tarihinde açıkladığı Suriye’den askerlerini çekme kararına kadar geçen süre içinde, yani yılın büyük bölümünde olumlu anlamda söylenebilecek hiçbir şey yoktur.
Bu yönleriyle, Türkiye-ABD ilişkilerinin 2003’te olduğu gibi bir kez daha yere çakılışına hep birlikte tanıklık ettik. İlişkilerin dibe vuruşu Başkan Trump’ın -Washington’daki bütün kurumları karşısına alma pahasına- attığı sürpriz adımla şimdilik kontrol altına alınmıştır.
Ancak başlayan yeni dönem de risklerle ve dikenli konularla doludur. Öncelikle, Suriye’deki gelişmelerin seyri belirleyici bir rol oynayacaktır. Çekilme kararının ne şekilde uygulanacağı, YPG’ye verilen silahların akıbeti gibi başlıklar basınç yaratmaya adaydır. Keza Ankara’nın S-400 kararı özellikle Kongre cephesinde baş ağrıtmaya devam edecektir.
Buradaki potansiyel bir başka sıkıntı ilişkilerde başlayan yeni sürecin büyük ölçüde Başkan Trump’ın şahsına endekslenmiş olmasıdır. Bu şahıs, hareketleri, tepkileri kestirilemeyen iniş-çıkışlı biri olunca, öncelikle bu kararın ABD tarafından kurumsal düzeyde nasıl hayata geçirileceğinin sahada sınanması gerekiyor.
Ayrıca, Trump’ın siyasi gücünün zayıflamaya yüz tutması, Washington’daki Kongre, Pentagon gibi kurumların eleştirdikleri bu karara muhtemel dirençleri gibi faktörler hesaba katıldığında, ABD Başkanı’nın Türkiye karşısında başlattığı inisiyatifin pürüzsüz bir zeminde yürümeyeceğini tahmin edebiliriz.
23. 2018’DE TÜRK DIŞ POLİTİKASI (4) – AB hedefi gerilerken, AB hükümetleriyle ilişkiler gelişiyor
“ALMANYA, Türkiye’deki insan haklarının durumuyla ilgili kaygılarının ekonomik ilişkilerin geliştirilmesi çabalarını gölgelemesine izin vermeyecektir. Bazı konuların kamuoyu önünde hararetli bir şekilde tartışılmasındansa dostlar arasında konuşulması çok daha uygundur.”
Alıntıladığımız bu sözler Almanya Şansölyesi Angela Merkel’e yakınlığıyla tanınan Ekonomi Bakanı Peter Altmaier’e ait. Geçen ekim ayında ülkesinin önde gelen şirketlerinin tepe yöneticilerinin yer aldığı 80 kişilik bir işadamı heyeti ile İstanbul ve Ankara’ya bir çıkarma yapan Altmaier’in bu sözleri, Avrupa’nın başat aktörü Almanya’nın Türkiye’ye bakışındaki önemli bir yönelişin altını çiziyor.
Bu yöneliş, Almanya’nın Türkiye’deki insan hakları ve demokrasi konuları ile ticaret ve ihale dosyalarını birbirinden ayırarak, ikinci gruptaki çıkarlarını birinci gruptaki sorunlardan etkilenmeyeceği bir çerçevede yürütmek istediğini gösteriyor.
Altmaier’in gezisi, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın eylül sonunda Berlin’e yaptığı ‘devlet ziyareti’nin ertesinde gerçekleşti. Berlin davetinin önemi,Erdoğan’ın 2014 yılında Cumhurbaşkanı seçildikten sonra ‘çalışma ziyaretleri’ için Avrupa ülkelerine sıkça gitmesine karşılık, ilk kez önde gelen bir Batı Avrupa demokrasisine bir ‘devlet ziyareti’ gerçekleştirmiş olmasıydı.
Erdoğan’ın önüne kırmızı halı serilerek en üst düzeyde ağırlandığı bu ziyaret, Almanya’nın Türkiye ile ilgili bütün eleştirilerine ve son yıllarda siyasi düzeyde yaşanan bütün sıkıntılara rağmen Türkiye ile ilişkilerini artık rayına oturtmak ve ileri götürmek istediğini ortaya koydu.
Almanya’nın bu arayışında Türkiye ile özel ilişkisinin çok yönlü, karmaşık yapısı içinde bir dizi faktör rol oynuyor. Ancak iki önemli faktör özellikle vurgulanmalıdır. Bunlardan birincisi, Suriye’deki krizin seyrinde Türkiye’nin Rusya ile birlikte ön plana çıkmasıdır. İkincisi ise Altmaier’in ziyaretinin gösterdiği gibi, Almanya’nın Türkiye’deki ekonomik fırsatlardan yararlanma, ihalelerden pay alma isteğidir.
Erdoğan’ın Berlin ziyareti aslında Avrupa’nın tutumu açısından dikkat çekici bir “ikilik”, daha doğrusu paradoksa da işaret etti. Şöyle ki, Türkiye, geride bıraktığımız yıl Avrupa ülkeleri kamuoylarında, parlamentolarında ve medyalarında demokrasi ve hak ihlalleri alanlarında artan ölçülerde eleştirilerle, otoriterlik suçlamalarıyla gündeme geldi. Buna karşılık 2018, aynı zamanda Türkiye’nin Avrupa ile hükümetler düzeyindeki ilişkilerinin bu eleştirilerden etkilenmeden gelişme kaydettiği, zemin kazandığı bir dönem oldu.
Erdoğan’ın ‘çalışma ziyaretleri’ olmakla birlikte, protokolün kuvvetli tutulduğu ocak ayında Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’la Elysee Sarayı’nda görüştüğü Paris ziyareti ile mayıs ayında Kraliçe Elizabeth tarafından Buckingham Sarayı’nda çay davetiyle ağırlandığı Londra ziyaretleri bu bağlamda özellikle hatırlatılabilir.
Gerçekten de AB cephesine bakıldığında, mart ayında Varna’da yapılan Türkiye-AB zirvesinde ‘diyaloğun sürdürülmesi’ konusunda varılan mutabakat dışında hiçbir kayda değer gelişme sağlanamamıştır. Ne vize muafiyeti anlaşmasıyla ilgili müzakerelerde ne de gümrük birliği anlaşmasının gözden geçirilmesi başlığında bir ilerleme olmuştur.
AB ile işleyen tek başlık, Suriyeli mültecilerin geçişinin durdurulması konusunda 2016 yılında yapılan anlaşmadır. AB’nin Türkiye’ye ilk partide taahhüt ettiği 3 milyar Euro’nun serbest bırakılması süreci, ağır temposuna karşılık yürümektedir. Meselenin bu yönü, AB’nin Türkiye’ye bakışında Suriye faktörünün işgal ettiği yeri göstermesi bakımından da kayda değerdir.
Bu arada AB’nin nisan ayında açıkladığı resmi raporunda Türkiye’nin performansıyla ilgili neredeyse her başlıkta ‘gerileme’den söz edilmesi, Ankara’nın AB’ye tam üyelik perspektifinden uzaklaşmakta olduğunun da bir ifadesidir.
Gelinen noktada Avrupa ile kurumsal düzlemde ilişkilerin sürdürüldüğü tek köprü olarak Avrupa Konseyi ve onun en önemli organı olan Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kalmıştır. Kaldı ki, AİHM de son Selahattin Demirtaş kararından sonra tanık olunduğu üzere, artan ölçüde AK Parti hükümetinin şimşeklerini üzerine çekmektedir.
“ΧΑΙΡΕΤΕ“!
“ΕΛΛΗΝΑΣ“
-/-