15 Temmuz’un yıldönümündeyiz..

NATO destekli, CIA organizesi 15 Temmuz hain darbe girişimi, FETÖ’cülerin gerçek yüzlerinin çok net olarak ortaya çıktığı bir gün olarak tarihe geçti..

Hatırlayın..

17 Aralık emniyet darbesini de inkar etmişti, Fetullah Gülen..

“Polislerin binde birini tanıyorsam” diye başlayan cümlelerle, beddua seansları düzenlemişti..

Şimdi de çıkıp, diyebilir mi, “Polislerin binde birini tanıyorsam..”

Diyemez. demiyor zaten..

Ayan beyan ortada ki, 17 Aralık darbesini yapan polisler, CIA’den emir alarak, o darbeyi organize ettiler.. Ama Gülen, aptala oynadı. “Benim ilgim yok” diyerek, darbenin kendilerince başarılı olmasını bekledi.

Başaramadı..

17 Aralık emniyet darbesini nasıl üstlenmedilerse, ama gerçek tam aksi çıktı ise..

15 Temmuz hain darbe girişiminden sonra da, batı kaynaklı televizyonlara, medya organlarına, Gülen röportaj verdi..

15 Temmuz için de benzer iddialarda bulundu..

Kendisi ile alakası olmadığını, zaten savaş uçakları ile halkın üzerine bomba atılmasının bir tiyatro olduğunu öne sürdü..

Gerçekten Gülen grubu ile darbe arasında bir ilişki yok idiyse..

“Bizim ilişkimiz yok” demeleri yeterli idi..

“Tiyatro gibi” nitelemesini niye yapma ihtiyacı hissetti ki?

İnsan, kendisinin içinde bulunmadığı bir olayın failini korumak için, onun aslında göründüğü şekilde yaşanmamış olabileceğini söyleme ihtiyacını niye hisseder ki?

İstanbul’un en işlek boğaz köprüsüne askerlerin gelmesi tiyatro..

Gölbaşı’nda polislerin bombalanması, 50’yi aşkın şehid verildiği gerçeği tiyatro..

İstanbul, Ankara ve birçok ilimizde tankların yürümesi tiyatro..

Genelkurmay Başkanı’nın boğazına yapışılması tiyatro..

Peki gerçek ne?

Onların iddiasına göre, tertemiz bir grup olan Gülen grubu, CIA ile küçücük tanışıklığı olmayan Gülen sempatizanları, ABD’nin asla sevmediği bir dini grup olan Fetullah Gülen, Türkiye’den tasfiye edilmek istendi..

İyi de..

2016’dan sonraki 7 yıllık süreçte, Gülen grubunun CIA ile ilişkisi çok net ortaya çıkmadı mı?

Gülen grubunun ABD tarafından kollanıp, desteklendiği bugün net bir gerçek olarak karşımızda durmuyor mu?

Gülen’i, yargılanmak üzere Türkiye’ye istediğimizde, ABD niye vermiyor ki..

Kendi adamı değil ise. CIA ile iş kotarmadı ise.. Bu adamın ABD’de yaşamasına imkan tanınması, hangi amaca hizmet ediyor, olabilir ki!

Dahası..

Gülen grubu, “Bizim grubumuzdan askeriyeye kimse alınmıyor” diyerek algı oluştururken, 2016 yılında general düzeyinde TSK’da görev yapan iki isimden biri, şimdi cezaevinde değil mi?

Bu kişiler FETÖ’cü değil ise..

7 yıldır niye cezaevindeler?

Birileri, birileri ile anlaşıp, FETÖ’cüleri tasfiye etmek için böyle bir tiyatro sahneye koydu ise..

Ki, utanmadan bunu, bugün dahi tekrarlıyorlar..

7 yıl boyunca cezaevinde olanlar, “FETÖ’yü tasfiye etmek için, bizi günah keçisi ilan etmeyin” niye demiyorlar..

Evet, dindar insanlar olarak bizler. Bu grubun CIA ile iş kotardığını, biraz geç farkettik..

Bu grubun kendisini eleverdiği ilk tartışma, dersaneler konusunda idi…

Hükümet dersanelerin kapatılmasını isterken, bizim cemaat diye bildiğimiz grup, “hayır, dersaneler kapatılamaz” diyorlardı.

Biz de merak ediyorduk..

Dini bir cemaat olduğunu öne süren grup, dersanelerin kapatılmasına niye itiraz ediyordu ki.. Cemaat ile dersaneler arasında nasıl bir ilgi vardı? Dersaneler kapatılınca, dini bir cemaat olduğu iddiasındaki grup, dini açıdan hangi kaybı yaşayacaktı?

Öyle ya..

Başörtü yasak olacak denildiğinde, İslam’ın bir emri yasaklanacağı için itiraz ediyorduk.. Kesintisiz eğitim dayatması yapıldığında, çocuklarımız kutsal kitabımızı 14 yaşına kadar öğrenemeyeceği için, itiraz ediyorduk.

Ama dersaneler kapatılmak istendiğinde, dini bir cemaat olma iddiasındaki Gülenciler, hangi sebeple, buna itiraz ediyorlardı, anlamak mümkün değildi..

Gülencilerin dersanelerin kapatılmasına, adeta Allah’ın bir emri yasaklanıyormuşcasına karşı çıkışları, benim nezdimde, bu grubun ayyuka çıkan ilk çelişkileri idi.

Sonrası da çorap söküğü gibi geldi..

Meğerse, müslümanlara “dindar görünüm” veren grup, CIA’in tam kucağına oturmuş, emirleri o istihbarat örgütünden alarak, hem kendi hayatlarını dizayn ediyorlarmış hem de başkalarının hayatını da, o emirler çerçevesinde dizayn etmeye kalkışmışlar..

Dersaneler de, CIA bağlantılı bu grubun, beyin yıkama merkezleri imiş..

Dersaneler kapatılınca, beyin yıkama merkezlerinin kapısına kilit vurulmuş olacağı için, sanki Allah’ın bir emri yasaklanmak isteniyormuşcasına, büyük bir itiraz ile karşımıza çıktılar..

Ve kendilerini ele verdiler..

FETÖ’nün, İslam’a verdiği zarar, bugün çok net şekilde karşımızda duruyor.

Dindar insanları kötülemek isteyenler, dini grupların tamamını, devleti ele geçirme yapılanmaları olarak gösteriyor..

Aktüel örnek, FETÖ’yü gerekçe göstererek, Menzil grubu tahkir edilmeye çalışılıyor..

Oysa, Menzil grubunun, yurtdışında bir faaliyeti sözkonusu değil..

Benim için en önemli kıstas bu..

FETÖ’nün Afrika’dan Asya’ya onlarca devlet nezdinde yapılanma peşinde olması, o tarihlerde bizim de kafamızı kurcalıyor olsa da..

Alnı secdeli her insana saldıran bir dindar karşıtı güruhun varlığı, FETÖ’cüler hakkında bizim de yanılmamıza, daha doğrusu geç uyanmamıza sebep oldu..

Bugün itibari ile, CIA ile de iş kotarsanız, bu millete karşı bir darbe yapılamayacağının anlaşıldığı süreçte, kimse bize FETÖ’yü gösterip, dindar gruplarla aramıza mesafe koymamızı isteyemez..

CIA ile iş kotaranlara karşı, sokağa dökülenler, yine bu milletin öz çocukları olmuştur..

Bizim, tankların arasından geçip, sabaha kadar bekleyip, sonrasında ortaya çıkanlardan öğreneceğimiz hiçbir şey yoktur.

Onlar, gölge etmesinler, başka ihsan istemeyiz.

Yeni Akit

Δείτε στο παρακάτω πρωτοσέλιδο τ/ε-φ το μήνυμα της τ/Κ-Β για την “15η Ιουλίου 2016”!

Στα ίδια μέρη με την ίδια Πίστη! “ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ”!

14-28 Mayıs seçimlerinin ardından başlayan “değişim” kavgası, CHP’yi adım adım bölünmenin eşiğine götürürken…

29 Mayıs sabahı yayınladığı “değişim” içerikli video ile güya “çoban ateşi”ni yakan Ekrem İmamoğlu, hâlâ net bir duruş sergileyemiyor.

Bugüne kadar sahip olduğu her makam kendisine “altın tepside” sunulan ve  “Siyasi yaşamımda bu noktaya geleceğimi hiç hayal etmemiştim” diyerek adeta “çapsızlık beyanında” bulunan İmamoğlu, ısrarla “menzile yürümekte kararlı olduğunu” dile getiriyor ama…

Sıra icraata gelince, bir türlü meydana çıkıp açık açık “adayım” diyemiyor.

Kurduğu mezhepçi delege yapısıyla adeta CHP’nin “ezeli şefi” gibi hareket eden Kemal Kılıçdaroğlu ise, bir yandan milyonluk tatillerle aldığı 13 yenilginin acısını unuturken…

Diğer yandan, “CHP, genel başkanını kurultaylarında seçer. Adaylar çıkar ve yarışırlar. CHP, hiç kimseye altın tabak içinde genel başkanlığı sunmaz” diyerek, koltuğuna göz diken muarızlarına, “avucunuzu yalarsınız” mesajını gönderiyor.

Pabucun pahalıya patlayacağını gören İmamoğlu ise kurduğu “iktidaricindegisim.org” isimli internet sitesiyle siyasi arenada, kıran kırana yürütmesi gereken mücadeleyi sanal aleme taşıyarak, sulandırıyor.

Belli ki çekilmek niyetinde ama bunu bile yapacak cesareti olmadığı için, sitesine koyduğu “görüş bildir” butonuyla bu işi de vatandaşa havale etmek istiyor.

Rusya’daki Wagner isyanına aldanıp, Putin’e meydan okuyan fakat lideri Prigojin’in çarkı sonrası ortada kalan Rus askerleri gibi…

İmamoğlu’nun yanında saf tutarak ortada kalan muhalifler de düştükleri bu çıkmazdan kurtulmak için Erdal İnönü’nün SHP’sini yeniden diriltme hayali kurarak, sığınacak bir yer arıyorlar.

Bu öneriye de,

‘SHP’nin Son Genel Başkanı’ Murat Karayalçın, “Benim için kırmızı çizgi CHP’nin bütünlüğüdür ve bunu zora sokacak, halel getirecek hiçbir girişimi kabul etmem” diyerek karşı çıkıyor.

*

Fransız Sosyolog Gustave Le Bon, “Önderler çoğu defa fikir adamı değil, aksiyon adamıdırlar” der.

Ekrem İmamoğlu’nda ne “fikir adamı” ne de “aksiyon adamı”  kumaşı olmayınca, “değişim” çıkışı boş bir söylemden öteye gitmedi.

Tabii bu zayıflık da onu bir “nefret objesi” haline getiriyor.

Zaten seçilmesinde büyük payı olan CHP’nin “düşük” İstanbul İl Başkanı Canan Kaftancıoğlu da, “Kemal Kılıçdaroğlu Genel Başkan olmasaydı çok büyük ihtimalle Ekrem İmamoğlu profilinde birisi İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan Adayı olamazdı” diyerek, “düşük profilli” iması yaptığı İmamoğlu ile dalgasını geçmeye başladı.

CHP eski Milletvekili Barış Yarkadaş da, “Dağ fare doğurdu” diyerek, İmamoğlu’nun çağrılarının parti tabanında karşılık bulmadığını ve CHP ile İmamoğlu arasındaki bağların iyice koptuğunu söyledi.

Freud, “Hafif bir antipatiden azgın bir nefret doğar” der.

Özellikle İstanbul’da yaşayanlar olarak bizler, beceriksizliğiyle kadim kentin 4 yılını heba eden…

Ecdat yadigârı yapıları Satanist sembollerle ve LGBTİ paçavralarıyla dolduran CHP’li İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’ndan en baştan beri nefret ediyorduk.

Seçim sürecinde yaptığı manipülasyonlar, “Aramızda kalsın kazanıyoruz” şeklindeki ucuz şovlarla, İmamoğlu’na olan nefretimiz daha da katlandı.

CHP’de ise hafif hafif başlayan ve günden güne azgınlaşan bir İmamoğlu nefreti söz konusu…

İşte bu korkunç nefret, Türkiye siyasetine tepeden düşen İmamoğlu için sonun başlangıcı gibi görünüyor.

Muhtemelen 31 Mart 2024 seçimlerinden sonra bu ülkede sadece İstanbulluların değil CHP’lilerin de İmamoğlu diye bir derdi kalmayacak…

Zira gidiyor gitmekte olan!

YENİ AKİT

Yaşlanmak, düşündürür beni.

Dünyanın en dingin limanı gibi tam önümde dursa da bir hay huyla önüne geldiğim bu dingin ada, aslında hiç de dinlenilesi bir zaman dilimi olmasa gerek.

Etrafınızdaki insanlar birer birer yaşlanırlarken, aynaya her baktığınızda aslında pek de değişmediğinizi görürsünüz. Ayna, yanıltıcıdır. Oysa en iyi tanık olduğunu zannederiz aynaların. (Galeyano’nun aynaları hepten yanıltıcı zaten!) Yanılırız. Bu yanılgıdan kurtulmanın en kestirme yanı; yaşadığınıza şahitlik eden dost, akraba, yakın namına çevrenizde kim varsa onların değişimlerini izlerken, zınk diye donup kalmaktır.

İrene Papas, 93 yaşında öldü. Sahi, İrene Papas, Zorba’daki dul kadın, yaşını ne zaman geride bıraktı, ne zaman Hind olmaktan çıktı, ya Elektra olduğu günler, antik zamanların kadın kahramanlarını canlandırdığı yaşı ne zaman bir kenara bıraktı. Bir de Vengalis ile plak doldurduğu, ilahiler, aryalar söylediği yaşları vardı hani!

İrene Papas, yaşlanmadı sadece; biz onu izlerken yaşlanıyorduk. Hatta onun devrimci, kafa tutan, baş kaldıran, hırçın kadın rollerini izlerken kurt içimize yerleşmiş, yüzümüzdeki kılcal damarları birer birer çürütüyordu.

Yaşlılık her ne kadar çocukluğa benzetilse de bilgelikle eş tutulsa da saygın, oturaklı bir pozla tam yolumuzun üzerinde dursa da aslında titretici bir yanı var hem somut hem de soyut olarak. Somuttur; zira vücut direncini kaybedip, erken yorulmalar başlamaya görsün, aziz Françesko gibi “Eşeği epey yordum.” demeye başlarız. Soyut olaraksa, nesnelerin diriliği aslında o kadar da diri gelmez gözümüze, toprağa doğru çürüyen cisimleri gördükçe Simone gibi “İnsan doğduğunda çürümeye başlar.” demeye başlarız.

Evet, itiraf ediyorum: yaşlanmak korkutucu. Hele ki dünyada onca yarım bırakılmış iş varken ve de mecaliniz kesildiğinde.

Dostlarımın yüzlerine baktığımda, koca koca adamlar görüyorum karşımda. Harman yerinde top oynayan, bıyıkları bile terlememiş çocukların bıyıkları çoktan ağardı. Okul sıralarında daha yeni yeni tıraş olmaya başlayan arkadaşlarımın yüzünde derin izler bırakmaya başladı hayat. O gergin, diri hatların yerine güya tecrübe çizgileri oturmaya başladı diye teskin ediyoruz kendimizi. Hatırlıyorum, İbrahim Tenekeci, “Zeki, otuz beşinden sonra insanın iç organları sarkmaya başlar.” demişti.

İrene Papas’ın resimlerine bakıyorum. Her ne kadar makyaj ile yaşını bir 15 yıl geriye, hatta 25 yıl geriye çekse de yaşlanma alametlerini tamamlamış durumdaydı. Ben onu izleyen, oyunculuğuna hayran olan, Yunanlı ve de daima devrimciliğine sempati duyan biri olarak, yani ki şahit olarak yaşlandığımı fark ediyorum birdenbire!

İzlediklerimiz yaşlanıp ölürken, izleyen gözümüz de yaşlanıyor. Ve yaşlılık bana daha eski zamanlarda olduğu gibi sempatik, naif, sevecen, bilgece görünmüyor. Daha çok, Zorba filminde keçiyi saklayan erkeklerin o dul kadına arsız gülmeleri gibi; vücudu yıpratan, ruhu yoran ve o kadın gibi yapayalnız bırakan bir büyü gibi görünüyor gözüme. O büyüyü ne Avon şirketi, ne laboratuvarlar, ne de deli Dumrul gibi yalın kılıç dalmak bozacak.

Yaşlılık ve o dul kadın… Aslında o kahvedeki erkeklerin halini yazacaktım; ne kadar da erkekler! Daha ne diyebilirim ki; karşılarında yalnız bir kadın var ve kötülüğün yüce duvarı arkasına saklanan bir avuç erkek işte!

Diriliş Postası