“Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ”! (3)

Φίλοι μου / μας!

– Συνεχίζουμε με την “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ”!

δ. Η τέχνη.

Τα μνημεία της ελληνικής ευαισθησίας φθάνουν την ώρα της εκθαμβωτικής άνθησης του 5ου πΧ αιώνος στο επίτευγμα της τελειότητος. Καμαρώνουμε αυτήν την αίσθηση της ισορροπίας και της αρμονίας σήμερα στα έξοχα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης. Τα αισθανόμαστε όλα αυτά μέσα στην ιστορία και την ζωή. Είναι κομμάτια απ’ την δική μας ζωή. Η αρχαία ελληνική τέχνη επιβλητική με την αισθητική της χάρη και το κλασικό της κάλλος είναι ο ουσιαστικότερος ερμηνευτής της ιστορίας μας.

Η βυζαντινή μας τέχνη, η τέχνη της εικόνας, δεν είναι μια θρησευτική ζωγραφιά, είναι μια αγιογραφία που εκφράζει την ζωή της εκκλησίας “εν πνεύματι αγίω”. Παριστάνει, κατά μίαν έκφραση, τον κόσμοτων αισθήσεων και των συγκινήσεων ελευθερωμένο από την αμαρτία.

Ένας από τους πιο έμπειρους σύγχρονους ζωγράφους μας, ο μακαρίτης μπαρμπα-Σπύρος Βασιλείου έγραψε χαρακτηριστικά, “Η βυζαντινή ζωγραφική έχει όλα τα χαρακηριστικά της μοντέρνας τέχνης, κι αν ο Πικάσσο κατέβαινε στο Άγιο Όρος θα είχε χρησιμοποιήσει την βυζαντική ζωγραφική”.

Η λαϊκή μας τέχνη σήμερα έχει έναν έντονο διαχρονικό χαρακτήρα, καθώς οι δημιουργοί της συνθέτουν και συγχωνεύουν όλα τα στοιχεία, χωρίς χρονικές, αλλά και τοπικές αποστάσεις, εναρμονίζοντας το φυσικό με το μεταφυσικό. Είναι μια τέχνη όπου το υλικό της παίζει πάντοτε δεύτερο ρόλο. Καταφέρνει με την ζωντάνια της να συνδέει, όπως λέει ο Σεφέρης – με αφορμή το έργο του ασπούδαχτου Θεόφιλου-, τα ασύνδετα, να συγκρατεί τα σκορπισμένα και να ανασταίνει τα φθαρτά.

ε. Η Ορθοδοξία.

Ο άλλος Λόγος! Αυτός που “εν αρχή ην” και ο οποίος “σαρξ εγένετο”. Η ελληνική, κοινή γλώσσα και ο ελληνικός, κοινός πολιτισμός, ανοίγει τον δρόμο στο Ευαγγέλιο του Θεού. Η καινή κτίση και η καινή βιοτή, την οποίαν κομίζει στον κόσμο η έλευση του Ιησού διχοτομεί την ιστορία στα δύο. Ο ανέκφραστος και απερινόητος, στην έκφραση του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, λόγος του Θεού, γονιμοποιεί την ελληνική φιλοσοφία. Και οι Μεγάλοι Έλληνες Πατέρες του 4ου αιώνος επιτυγχάνουν την σύζευξη Χριστιανισμού και φιλοσοφίας. Οι ορισμοί της φιλοσοφίας γίνονται η γλώσσα του δόγματος και οι μεγάλες δυνάμεις της ψυχής, το “γινώσκειν” και το “πιστεύειν”, αναδεικνύονται η κινητήριος δύναμη της ιστορίας.

Ο ελληνικός λόγος κάνει την εκλογίκευση της πίστεως. Η Ορθοδοξία, αυτή η ελληνική όραση του Χριστιανισμού, κηρύσσει την ενότητα του προσώπου, την ενότητα βίου, ύλης και πνεύματος, επίγειας και άλλης ζωής.

Αργότερα, τον 14ο αιώνα, στην Θεσσαλονίκη, με πρωταγωνιστή τον επίσκοπό της, τον Γρηγόριο Παλαμά, το κίνημα της μυστικής θεολογίας αποκτά μιαν άλλη διάσταση. Και στους χρόνους της οδύνης που ακολουθούν, τους χρόνους της οθωμανικής δουλείας, η ορμή της μυστικής θεολογίας θα διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στην αντοχή του λαού μας.

Οι νεομάρτυρες της πίστεως είναι και εθνομάρτυρες. Και η εθναρχούσα Εκκλησία θα κρατήσει ζωντανή και ακοίμητη την εθνική συνείδηση προετοιμάζοντας την λευτεριά.

“ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ“!

ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

“ΕΛΛΗΝΑΣ“

-/-