Συγγνώμη Για Την… Προχειρότητα!..
Φίλοι και Φίλες!
1. Ο “Ήρωας” Στρατιωτικός (ε.α.) (Χουντόψυχος), που έδωσε στον “ΣΟΡΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ” (ε/φ “Ντοκουμέντο”), την υπόθεση των υποκλοπών, μια υπόθεση που την όλη της παρουσίαση και σχεδιασμό ο ίδιος (!) αρχικώς εξύφανε και ακολούθως την “πούλησε” (έχουμε γράψει εδώ σχετικώς και αναλυτικώς), λόγω του μίσους (!) του για την ΝΔ, από την οποίαν όμως είχε “φάει” επί πολλά έτη, ευεργετηθείς (!) απ’ αυτήν πολλές φορές… Κα Μπακογιάννη (!), είναι το ίδιο πρόσωπο που έδωσε και στην ιδεολογικά ταυτόσημη και “αδελφή” της ε/φ “Ντοκουμέντο”, λέγε με ε/φ “ΕΣΤΙΑ”, το “e-mail” Τριαντόπουλου!.. (Το μεγάλο αφεντικό του ”Ήρωος”, με καταγωγή από την… ζούγκλα, παρουσιάζεται στην σημερινή συγκυρία ως Καραμανλικός)!..
Το άτομο αυτό, ο “Ήρωας”, όπως αποδεικνύεται, έχει ακόμα, αν μάλιστα δεν τις ελέγχει κιόλας, μεγάλα “κονέ” στις τηλεπικοινωνίες (“αφτιά”) της “Ε.Υ.Π.”*, γεγονός που ενισχύει την άποψη που εδώ, μόλις τις προάλλες, γράφαμε και πάλι, ότι δηλαδή η υπόψη Υπηρεσία χρήζει ριζικής (“εκ θεμελίων”) αλλαγής και σίγουρα… επειγούσης επαναστελεχώσεως, μετά από μια σειρά, ασφαλώς, ευρείας κλίμακος επιβεβλημένων απολύσεων!..
Το υπόψη βεβαίως “e-mail” είναι… πομφόλυγα, είναι μια… φούσκα, αφού στην ουσία του αφορά “καθαρά” οικονομικό θέμα!.. Να διαβάσετε, τί είπε στην Βουλή γι’ αυτό, ο Ε/ΥΠΕΞ**, του οποίου η απάντηση ανταποκρίνεται 100% στην αλήθεια, στην πραγματικότητα!
** Από τους ελαχίστους πλέον Έλληνες που ομιλούν άριστα την ελληνική γλώσσα!..
Πόσο δίκιο είχαμε λοιπόν, που γράφαμε και ακόμα γράφουμε ότι Χουντικοί και Σόρος-Συριζαίοι είναι και σήμερα (!) οι 2 όψεις του αυτού (!!!) νομίσματος!..
Ερ. Πόσο ακόμα θα χρησιμοποιείτε εκεί στην “ΕΥΠ” τον “Ήρωα”;
Εϊ, “Κουασιμόδε” Κοττάκη, που ξεφτίλισες την ιστορική Νο “1” ε/φ της ε/Δεξιάς και την κατέστησες παρακολούθημα των Σόρος-Συριζαιϊκων ε/φ ,”ΑΥΓΗ”, “ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ” και της Χουντο-Σόρος-Συριζαίϊκης ε/φ, λέγε με “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, αλλά και συ “Κούνελε” Μπαξεβάνη, προσέξτε! Ο “Ήρωας” θα σας “πουλήσει” κάποια στιγμή με την ίδια ευκολία, με την οποίαν σας έκανε τον φίλο, παρουσιαζόμενος, ως ο “πολύς” και “καμπόσος”!..
* Εισήγηση:
Προς “Ε.Υ.Π.”: Πάρτε νέο προσωπικό, εκπαιδεύστε νέους Πράκτορες και εμπιστευτείτε τους! Είναι από λυπηρό, έως άκρως ανησυχητικό (!) για το μέλλον της Υπηρεσίας να χρησιμοποιείτε ακόμα μόνον 2, 3 έμπειρα στο “επιχειρείν” και “δραν” άτομα, άτομα πιθανότατα ιδεολογικά προσκείμενα στο ίδιο με εσάς πολιτικό… μαντρί, ως πανάκεια πρωτίστως στον φόβο μιας πιθανής αποτυχίας σας, ως πανάκεια, επίσης, στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς κάποιους τρίτους υφισταμένους πράκτορες και βεβαίως ως πανάκεια στην έλλειψη καταλλήλου εκπ-νου προσωπικού και ευρύτερα ως πανάκεια στο πρόβλημα της ελλείψεως προσωπικού!..
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ ΠΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΗ “ΕΥΠ” ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ… “ΗΡΩΟΣ”!.. Αχαχαχαχαχα!..
2. “Βγήκε” ο γέρων Καθηγητής Παν-μίου, Κος Ιωακειμίδης, στην Τ/Ο, ένας Ιωακειμίδης ο οποίος είχε διατελέσει και στο ε/ΥΠΕΞ για χρόνια, και ορμώμενος από τα πρώτα διεθνή πολιτικά… αποτυπώματα του Προέδρου ΤΡΑΜΠ, μίλησε για “νέο φασισμό”!..
Ο υπόψη Ιωακειμίδης ανήκει ιδεολογικά στον “Φιλελεύθερο” χώρο, και κατ’ ακολουθίαν στον χώρο της “Παγκοσμιοποιήσεως”, ενώ έχει ανηψιό (;) ή γιό (;), ο οποίος εργαζόταν ή και εργάζεται ακόμα (δεν θυμόμαστε ακριβώς αυτήν την στιγμή), στο πολιτικό γραφείο της Κας Ντόρας Μπακογιάννη!
ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΚΕ ΚΑΘΗΓΗΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΟΜΙΛΙΑΣ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΣΑΣ… ΠΝΙΓΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΠΑΜΑ – ΜΠΑΪΝΤΕΝ, ΑΥΤΗ Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΑΝ ΤΟΛΜΟΥΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΕΙ, Η(ΔΙΑΖ) ΚΑΙ ΝΑ ΨΕΛΙΖΕ (!) ΑΚΟΜΑ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΕ ΤΑ ΟΣΑ Η “ΚΥΡΊΑ -ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ- ΓΡΑΜΜΗ”, ΕΙΤΕ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ, ΕΙΤΕ Η ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΑ / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΙΑ ΤΥΠΟΥ, ΣΟΡΙΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ, ΕΠΕΒΑΛΕ, ΤΟΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΕΚΑΛΕΙΤΟ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ, ΦΑΣΙΣΤΑΣ, ΝΑΖΙ, ΚΛΠ!..
Πρόταση: Αρκετής προβολής τύχατε, αρκετά χρήματα κερδίσατε, επιτέλους αποσυρθείτε!..
3. Είπαμε! Το “Politico” είναι παγκοσμιοποιητικής αποκλίσεως, εκφραστής των θέσεων των “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ” των Η.Π.Α., “μαλακών” και “σκληρών”!.. Συνεπώς η αξιοπιστία του είναι ανάλογη!..
4. Όλοι σχεδόν (!) οι δημ/φοι στα Τ/Ο Κανάλια εκφράζουν, παρά τον ορισμό της λέξεως “δημ/φος”, την πολιτική τους θέση, χωρίς μάλιστα να έχουν προηγουμένως δηλώσει οι ίδιοι ή το Κανάλι ότι θα είναι, γενικώς, “Σχολιαστές” των ειδήσεων!..
Παρακολουθούμε καιρό τώρα την ε/Τηλεόραση και οφείλουμε να επισημάνουμε (εκτός αν έχουμε χάσει επεισόδια…), πως, ως δημ/φοι, διαφέρουν οι Κοι Χ”ΝΙΚΟΛΑΟΥ και ΤΕΛΟΓΛΟΥ, οι οποίοι αναφέρουν αυστηρά την είδηση – πληροφορία (όπως επιβάλλεται δηλαδή εκ του επαγγέλματός των), και μάλιστα όπως ακριβώς έχει αυτή και όχι παραποιημένη, ενώ πάντα οι όποιες ειδήσεις που λέγουν είναι πλήρεις, ήτοι απαντούν πάντα στα ερωτήματα που πρέπει να απαντά η κάθε είδηση – πληροφορία*!
Με την ευκαιρία, θα θέλαμε να τονίσουμε στον γλειώδη αριστερό Κύπριο δημ/φο (“ΚΥΠ”), Κον Μιχαήλ ΙΓΝΑΤΙΟΥ (Τ/Ο Σταθμός “ΣΚΑΪ”), πως εμπεδώσαμε ότι είναι συνάδελφος με τους Κους Οικονόμου και Παυλόπουλο, ώστε να πάψει να τους αποκαλεί μονίμως έτσι, διότι εκτός από αηδιαστικός, θα καταστεί και… εμμετικός – σιχαμένος!.. (Σ’ εμάς ασφαλώς)!..
* Είδηση και Πληροφορία δεν (!) είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, ως έννοιες, αλλά εσκεμμένως τις ταυτίσαμε πιο πάνω, διότι πιστεύουμε πως έτσι ίσως βελτιωθούν και οι όποιοι δημ/φοι ή δημ/ντες των ε/ΜΜΕ και κυρίως αυτοι και αυτές της Τ/Ο και των Ρ/Σ!..
5. “Πάρτε” το παρακάτω άρθρο, ώστε να μην λέτε κάποιοι ότι δεν σας παρουσιάζουμε και την άλλη, διάφορο της δικής μας, άποψη!
Britain’s Choice: Europe or a Collapsing America
As the USA withdraws from European security, Keir Starmer faces a defining moment: realign with Europe or cling to a fading alliance.
Keir Starmer faces a seemingly impossible task. The entire raison d’etre of British foreign policy since the 1940s has been to keep the USA invested in European security, yet the policy of the White House is now to walk away.
Britain has fought alongside America in Iraq, Afghanistan, the Kosovo intervention and the war on terror, and indeed fashioned its armed forces into the “sharp edge” of a much bigger American blade. Yet it is now derided by JD Vance as a “random country” whose offer of 20,000 troops to secure peace in Ukraine is worthless.
As European capitals reeled from the announcement that the USA would no longer prioritise conventional deterrence in Europe, and Musk’s blatant attempt to meddle in the German election, Starmer adopted the role of convenor.
After the debacle in the Oval Office – when every European leader understood that, instead of President Zelensky getting humiliated it could have been them – Starmer adopted the role of peacemaker, not only publicly feting Zelensky but flying him in a military helicopter to meet the King.
But though Starmer publicly insists the USA is still a reliable ally, and told Parliament he would refuse to “choose between Europe and America”, the scope for bridge building is limited and the window of time for it has narrowed.
Europe has chosen rapid rearmament, with Germany and Norway set to bring their enormous fiscal firepower to the task. France has publicly offered to extend its independent nuclear deterrent to the rest of Europe. And though Britain and France have offered to place troops in Ukraine following a peace deal, Starmer knows that unless the USA backstops that plan with its own nuclear deterrent, Ukraine’s future survival depends on European willpower alone.
Beyond all the tactical phraseology the fact is that Pete Hegseth’s speech at NATO HQ on 12 February 2025 was the formal start of a new era of Great Power geopolitics. Since both China and Russia had announced the end of universalism and the rules-based order as early as 4 February 2022, the USA’s decision to refocus on the Pacific posed Europe with a straight choice: to become either the fourth chess player or the chessboard.
That in turn demands and concretises ideals President Macron had fought for in vain for much of the decade: European strategic autonomy and technological sovereignty.
If a European “coalition of the willing” is formed to keep Ukraine in the fight, with money, arms and ultimately a tripwire force of Western troops on the River Dnipro, that’s strategic autonomy achieved. If, in the scramble to divest European armies of technologies that the USA can disable, a united European defence industry will drive growth and innovation in a continent starved of it.
So the choice facing not only Starmer but the British political class is unenviable: either detach from Europe, aligning fundamentally to the new geopolitical goals of the USA or realign with Europe in the hope of shaping and leading its strategic response.
In the process, both Britain and the major European powers will have to start practising a political skill they had forgotten: grand strategy, or the art of defining geostrategic goals and achieving them through the co-ordination of military, diplomatic and economic power, alongside domestic prosperity and social resilience.
If you find yourself disagreeing with my snap definition of grand strategy, you may not be alone: there is no agreed definition of it in the academic literature because, with the rise and fall of Great Powers in the 19th and 20th centuries, each power has defined the essential problem of geostrategy differently.
For the German Kaiserreich it was, said the British diplomat Lord Esher, essentially a set of simple, stable, military challenges in Europe, while for the Brits it was global and complex: nowhere on earth can the power balance change without affecting our national interest, he wrote.
The same contrast prompted Leon Trotsky in 1921 to remark that the British imperialists “do their thinking in terms of centuries and continents”. Thereafter, only three countries have entitled themselves to think in such an expansive way about the world: the Soviet Union, almost from its inception; the USA from Roosevelt onwards; and China under Xi Jin Ping.
One could argue that, in addition, Putin’s Russia practises grand strategy, only from the point of view of an elite whose theme tune is – like Wagner’s Wotan – their own inevitable demise.
But both in Britain and the EU, the art of grand strategy has arguably been lost. In Britain, it was replaced by a mixture of pragmatism and delusion. Pragmatically, from 1945 until the mid-2010s, Britain’s security was assumed guaranteed by the rules based international order, plus membership of the European Union from the 1970s onwards, and its leading role in NATO.
As a result, you can scour the great Edwardian buildings of Whitehall to exhaustion in search of a desk at which UK grand strategy is made. There is military leadership, there is diplomacy, there is a National Security Cell in the Cabinet Office, and there is a shiny report entitled “Integrated Review Refresh: Responding to a more contested and volatile world”.
But there is no British grand strategy. No answer to the question: how shall we create and project national power now that the rules-based order is collapsing. Only a series of assumptions in rapid need of revision.
Likewise for Brussels this is a new and urgent question. France, arguably, has had a clearly defined national strategy – as evidenced by its possession of a truly independent nuclear deterrent, a strong defence industry and combat aircraft that the USA does not control the software for.
But the challenge facing Europe’s major powers, is – to continue the chess metaphor – to decide a game plan: where to defend; where not to defend; who to appease; who to resist.
Probably the biggest grand strategic question facing Europe is the future relationship between Trump and Putin. If Trump is, in essence, trying to appease Putin in order to detach Russia from its strategic alliance with China, and is prepared to sacrifice European security – let alone Ukraine – in the bargain, then the peoples of Europe will have to seek their own grand bargain with Beijing.
If, as is more likely, the Trump experiment fails domestically, after four years of geopolitical chaos, Europe will face not a strengthened Russia but a weakened one.
What’s making all European politicians nervous at present is their simple inability to read Trump’s intent. Those who have met US diplomats report that not even the most senior of them know what Trump’s real plan is – either for Ukraine, Greenland, Canada or Mexico.
But the intent will become clear through action. Right now, the Labour government of the UK is, rightly in my view, trying to keep Trump invested in European security, if necessary by proxy – backstopping a Western security force in Ukraine and maintaining commitment to Article V.
That is an entirely reasonable and rational goal. But it is not a grand strategy. The only viable grand strategy for Britain is now to be part of Europe. It doesn’t mean rejoining the Single Market. It does mean aligning itself as far as possible with the emerging European Defence Industrial Strategy, and becoming the co-leader of a coalition to support Ukraine.
In the worst-case scenario, if Trump were to begin publicly coercing not just Kyiv but its European allies – for example withdrawing US troops to the 1997 line demanded by Putin – the speed and explicitness of Britain’s European orientation would have to increase.
Keir Starmer has risen to the challenge. Much of Britain’s response to the crisis has been shaped by his own, instinctive grasp of the historic situation. But he, like everyone else, is still flying blind.
Never in the history of the industrial capitalist world system have we faced a situation where the hegemonic power willingly self-destructs, and where the rising power sees influence and responsibility flowing towards it before it is ready to assume leadership.
Into these geopolitical mean streets must go, to paraphrase Raymond Chandler, a continent that is not itself mean, and the UK has to be part of it.
The choice facing the UK, whether it wants to acknowledge it publicly or not, is whether to align with a collapsing American democracy or to be a leading player in the resurgence of Europe. Every Briton who has set foot in the Uffizi, the Louvre or the Acropolis knows there is only one answer.
This is a joint column with IPS Journal
Paul Mason is a journalist, writer and filmmaker. His latest book is How To Stop Fascism: History, Ideology, Resistance (Allen Lane). His most recent films include R is For Rosa, with the Rosa Luxemburg Stiftung. He writes weekly for New Statesman and contributes to Der Freitag and Le Monde Diplomatique.
6.
Türkiye düşmanları ‘tasfiye’ sürecinden rahatsız!..
- 06.03.2025
Abdullah Öcalan’ın PKK’nın feshine dair çağrısının üzerinden tam bir hafta geçti.
Bölgede doğup büyümüş bir kalem erbabı olarak 47 yıldır devam etmekte olan süreci tüm ayrıntılarıyla başından itibaren değerlendirme imkânım oldu.
PKK, başlangıçta birçok ‘Kürtçü’ örgütten birisiydi ve bidayette sadece ‘Apoculuk’ diye bilinirdi.
Örgüt, hiç şüphesiz ki, başta ABD olmak üzere birçok Avrupa ülkesinin ve İsrail’in desteği ile diğer yapılanmalardan çok daha büyük bir hızla büyüdü.
12 Eylül darbesinden sonra da bahsini ettiğim tüm Kürtçü örgütler tasfiye olurken bu yapı 12 Eylül yönetiminin sistematik çabalarıyla PKK olarak bilinir hale geldi…
Evet, yanlış okumdanız…
Bölgede herkesin ‘Apoculuk’ olarak bildiği bu örgütün PKK olarak tanınmasında 12 Eylül cuntasının ciddi çabası oldu.
Duvarlara yapıştırılan ‘Hain PKK’ afişleri ve uçaklardan atılan broşürlerde örgütün bölücülüğüne vurgu yapılıyordu lakin bu sözde olumsuz tanımlamalar aynı zamanda ve ilginç bir şekilde propaganda işlevi de görüyordu.
‘Reklamın kötüsü olmaz’ yaklaşımını haklı çıkaran bu sözde antipropaganda, sonuçta PKK’yı bölgede söz sahibi yapar bir mahiyet kazanmıştı.
90’lı yıllar, örgütün serpilip büyüdüğü süreci kapsıyordu.
Sistemin o günkü muktedirleri, PKK gerekçesiyle bölge halkına adeta nefes aldırmayacak işler yapıyor, bu olumsuz çabalar da örgütün büyütülmesinden başka bir işe yaramıyordu.
Sözgelimi, Kürtçe konuştu diye genç insanlar içeriye alınıyor, sorgusuz sualsiz geçen birkaç ayın sonunda dışarı çıktıklarında kendilerini dağda buluyorlardı.
Hapishaneler ve nezarethaneler adeta örgüte eleman yetiştiren akademilere dönüşmüştü.
Bu trajediye dair sayısını şimdi hatırlayamadığım birçok yazı yazdım.
Hepsinde de bu tuzağa dikkat çektim ve eli kanlı örgütle birlikte bu yapının da sorunun ana kaynağı olduğuna işaret ettim.
Sonuçta PKK’yı, “dinsiz, imansız, ateist, bölücü ve terörist” bir örgüt olarak tanımladığım için bu örgüt mensuplarınca, ‘düşman’ ve hatta ‘işbirlikçi’, sistem eleştirisi yaptığım için de ulusalcı ve Kemalistler tarafından ‘öteki’ ilan edildim…
Evet, hikâyenin arka planı hem çok karanlık hem de kapsadığı süre bakımından bir hayli uzun.
Meseleyi hatırlatma sadedinde yaptığım bu analiz, bundan sonrasında yaşanacak gelişmelere dair serdedeceğim değerlendirmeye ışık tutma maksatlıydı…
Bu nedenle sözü fazla uzatmadan ‘açıklamaya’ ve sürecin nasıl gelişebileceğine dair öngörülerimize geçelim dilerseniz…
Öcalan’ın bizzat kaleme aldığı açıklama, öyle görünüyor ki, üzerinde hayli düşünülmüş bir metindi…
Benim üzerinde duracağım 2 önemli nokta vardı açıklamada.
Birincisi, örgütün kendisini nispet ettiği sosyalist dünya görüşünün ‘temel tezlerinin çöktüğü’ yönündeki iddiaydı.
Bu iddia üzerinden örgütün ideolojik ve felsefi arka planının tamamen dayanaksız hale geldiği açık açık ifade ediliyor bunun da ideolojik bir karşılığının kalmadığına vurgu yapılıyordu.
Şüphesiz ki, bu kabul sadece PKK için değil, Türkiye’deki diğer sol-sosyalist örgütler için de bir hayli enteresan bir gelecek öngörüyordu.
Apo, PKK için yolun sonunun geldiğini ‘ikinci önemli noktada’ çok daha net bir şekilde ifade ediyordu.
Yazının girişinde çok kısa da olsa değinmeye çalıştığım, ‘kimlik inkârı’ hadisesinin günümüzde artık esamisinin bile okunmadığı bir noktaya ulaştığını, 90’lardaki zulüm ve cevrin sebep olduğu ‘ifade özgürlüğünün’ önündeki engellerin tamamen kalktığını ve diğer kültürel konularda yaşanan gelişmeler nedeniyle PKK’nın ileri sürecek hiçbir argümanının kalmaması nedeniyle de örgütün anlamını tamamen yitirdiğinin açıkça ifade edildiği metin, bu açıdan çok önemliydi.
Özetle Apo, örgütün bundan sonrası için haklı hiçbir gerekçesinin kalmadığını söylüyor ve tüm unsurlarıyla kendisini feshetmesini istiyordu.
Aslında tam bu noktada örgütün siyasal ayağı olan DEM’le ilgili çok önemli olduğunu düşündüğüm bir tespitte bulunmak isterim lâkin bunu başka bir yazıya havale edip yaşanan gelişmeleri değerlendirmeye devam edelim.
Çağrı, nereden bakarsanız bakın, çok önemli ve hayırlı bir gelişme…
Doğrusunu isterseniz, başta Kandil olmak üzere bu çağrıya yönelik ciddi bir direnişin olacağını öngörüyordum ama görünen o ki, PKK, kendisini feshetme sürecine girmiş bile…
Bunu örgütün resmi ağızlarıyla birlikte Kandil’i temsilen Mustafa Karasu’nun açıklamalarında rahatlıkla görebiliriz.
Açıklamayı boşa çıkarmaya çalışan sadece örgütün Suriye ayağı yani YPG kaldı.
Salih Müslim’in birkaç saat sonra ‘uyacağız’ açıklamasına rağmen İsrail’le yaptığı görüşmeler sonrasında devam karar aldığını söyleyen Ferhat Abdi, PKK’nın bir kolu olmadığı iddiasıyla şimdilik yan çiziyor.
Bunda şüphesiz ki, perde gerisinde Amerika’nın, açık bir şekilde de İsrail’in tartışmasız desteğinin rolü hayli büyük.
İlerideki günlerde, bu hususlara dair daha net şeyler söylemek mümkün olacak elbet.
Gelelim süreçle ilgili olumsuz yaklaşımlara…
Yukarıda da dediğim gibi PKK içerisindeki bir takım yapılanmaların buna direnmesi ve süreci baltalamaya çalışması mümkün ve anlaşılır…
Sıkıntılı da olsa öngörülen gelişmeler şimdilik yürüyor.
Benim anlayamadığım Kemalist ve (sözde Türkçü) tengrici kesimdeki tuhaf reaksiyon…
“Süreci baltalayacağız” diyorlar…
Bu ilginç tepki akla hemen şu soruyu getiriyor.
İyi de, neden?!
Apo’nun bizzat kendisinin ve görüşmeleri sürdüren DEM’lilerin adeta yemin ederek beyan ettikleri, bu açıklama karşılığında talep edilen herhangi bir şeyin olmadığı ki, bunda şüphe yok…
İstenen tek şey, örgütün kendisini feshetmesi ve çekilmesi…
Peki, bunun kime, ne zararı var?
Sözgelimi şehit aileleri bundan niçin rahatsız olsun?
Onlar, PKK bitsin diye şehit olmamış mıydılar sahi?
Bu gelişme, şehit olmalarını anlamlı kılmaktan başka hangi amaca hizmet ediyor olabilir ki?
Hiçbir pazarlık yapılamadan varılan sonuca itiraz edenlerin kimler olduğu çok net bir şekilde ortada…
Aleni söylemese bile Suriye’deki örgüte verdiği destekten ötürü bu açıklamadan rahatsız olan Amerika’dır.
Açık açık ‘bizim aleyhimize olur’ diyen İsrail’dir!
Türkiye aleyhindeki çabalarını PKK üzerinden yürüten kimi Avrupa ülkeleridir!
Başka?
Bir de Kemalistler, FETÖ’cüler ve tengriciler!..
Peki, nasıl sabote edecekler süreci?
PKK’ya yalvarıp ‘silahları bırakmayın’ mı diyecekler?
Yahut PKK’nın yerine dağa mı çıkacaklar?
Veya silahlarını bırakıp kendini feshedecek olan örgütün yerine eylem mi yapacaklar?
Yoksa Türk-Kürt ayrımını körükleyip yeniden etnik temelli bir örgüt mü oluşturacaklar?
Hangisi?..
Doğrusunu söylemek gerekirse bu milletin 47 yılını heba eden, 50 binden fazla memleket evladını toprağa gömen ve trilyonlarca dolara mal olan bu melun örgütün kendini feshetmesinden kimler rahatsız oluyorsa, onlar, Türkiye’nin tam karşısında ve Amerika, İsrail ve Avrupa ülkelerinin tam yanında durmaktadırlar!
“Türkiye’ye kimler ihanet ediyor” sorusunun cevabını bu tabloya bakarak rahatlıkla görebiliriz.
Bu hayırlı gelişme ancak ve ancak Türkiye düşmanlarını rahatsız eder.
7.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΓΧΟ, ΑΠΟ “GOOGLE”!
Είναι τώρα το ΝΑΤΟ μια άχρηστη συμμαχία;
- 06.03.2025
Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε το 1949 για να αντιμετωπίσει τον επεκτατισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Η Τουρκία εντάχθηκε στη συμμαχία στις 18 Φεβρουαρίου 1952. Αυτό το σωματείο είχε επίσης σημαντικές λειτουργίες σε αυτό και τα χρόνια που ακολούθησαν. Συστήματα που καθιέρωσαν εργατικές δικτατορίες, κατοχικά κινήματα και επιθέσεις στις ηθικές αξίες, ειδικά μέσω ένοπλων επαναστάσεων, αποτράπηκαν σε μεγάλο βαθμό. Παράλληλα, αποτράπηκε η αναζωπύρωση των φασιστικών κινημάτων. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, το ισοζύγιο κέρδους/ζημίας για την Τουρκία και ίσως άλλες συμμαχικές χώρες άρχισε να αλλάζει.
Καταρχάς, η Ρωσία δεν αποτελεί πλέον απειλή για την Τουρκία. Η Τουρκία σημείωσε μεγάλη επιτυχία όσον αφορά τη στρατιωτική ισορροπία και οι διπλωματικές επαφές που δημιουργήθηκαν με τη Μόσχα με την πάροδο του χρόνου τερμάτισαν τον κίνδυνο πολέμου μεταξύ των δύο χωρών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ενώ η Άγκυρα δηλώνει ανοιχτά ότι υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, είναι η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ που έχει καθιερώσει διάλογο με το Κρεμλίνο και, πέρα από αυτό, συνεργάζεται μαζί του.
Η Τουρκία έχει αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα που προέρχονται από χώρες της συμμαχίας τα τελευταία χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέφεραν την αγορά των συστημάτων αεράμυνας S-400 από την Τουρκία από τη Ρωσία ως δικαιολογία. Με την εφαρμογή κυρώσεων CAATSA, η Türkiye αφαιρέθηκε από το πρόγραμμα παραγωγής μαχητικών αεροσκαφών F-35. Ωστόσο, η Ελλάδα, ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ, δεν υπόκειται σε κυρώσεις όταν αγόρασε τα συστήματα S-300. Ομοίως, η Ινδία, η οποία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ αλλά έχει αναπτύξει καλές σχέσεις τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με το Ισραήλ, δεν αντιμετώπισε παρόμοιες κυρώσεις. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος των BRICS. Η επιβολή αμυντικού εμπάργκο σε χώρα του ΝΑΤΟ δημιουργεί σοβαρή αντίφαση ως προς την αξιοπιστία της συμμαχίας.
ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΟ PKK/YPG
Το PKK και η συριακή θυγατρική του, PYD/YPG, βρίσκονται στους καταλόγους τρομοκρατικών οργανώσεων της Τουρκίας και πολλών ευρωπαϊκών χωρών και υποστηρίζονται ανοιχτά από τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα η Γαλλία και η Γερμανία, κλείνουν τα μάτια στις φιλο-ΡΚΚ δραστηριότητες και μάλιστα χορηγούν πολιτικό άσυλο σε ορισμένα μέλη της οργάνωσης. Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποδεκτή. Αν και γίνεται λόγος για ενδεχόμενο το PKK να καταθέσει τα όπλα, οι δηλώσεις που έγιναν δείχνουν ότι το PYD, που έχει πολύ μεγαλύτερο αριθμό μελών και πιο προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό από το PKK, δεν θα διαλυθεί. Ως εκ τούτου, η απειλή για την ασφάλεια των συνόρων για την Τουρκία μπορεί να συνεχιστεί. Σε αυτή την περίπτωση, οι σύμμαχοι της Άγκυρας, από τους οποίους θα μπορούσε να λάβει υποστήριξη, δεν παραμελούν να επιδείξουν μια στάση υπέρ της Τουρκίας, πόσο μάλλον να εξοπλίσουν τους τρομοκράτες.
Το ΝΑΤΟ, ειδικά οι ΗΠΑ, παρέχει κάθε είδους στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη στην Πολωνία, τη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία ενάντια στη Ρωσία. Ωστόσο, η Τουρκία δεν λαμβάνει την ίδια υποστήριξη απέναντι στις απειλές από τη Συρία και τις προκλήσεις στη Μεσόγειο.
Ενώ τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο συζητούνται συνεχώς, τα επιθετικά βήματα της Ελλάδας δεν αμφισβητούνται ποτέ στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, ο περιορισμός της αποτρεπτικής ικανότητας της Άγκυρας από τις ΗΠΑ με τη δημιουργία βάσεων στην Ελλάδα σημαίνει τη δημιουργία συμμαχίας σε μια συμμαχία κατά της Τουρκίας.
Ενώ η Τουρκία ξεχωρίζει ως παράγοντας που διατηρεί την ισορροπία στη Μαύρη Θάλασσα, το ΝΑΤΟ πήρε μονομερή θέση στην κρίση της Ουκρανίας. Αντί για μια πολιτική ισορροπίας, η Τουρκία αναμένεται να συμμορφωθεί με τις δυτικές κυρώσεις. Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες δεν δείχνουν την ίδια ευαισθησία στις ευαισθησίες της Τουρκίας για την ασφάλεια.
ΟΙ Η.Π.Α ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΛΛΟ ΝΑ «BABYSHOP» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ενώ η Türkiye χάραξε το δικό της μονοπάτι και ανέπτυξε την εθνική της τεχνολογία για χρόνια, υπήρχε μόνο ένα πράγμα που έκαναν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακουμπώντας στις ΗΠΑ. Έτσι, δεν χρειαζόταν να ξοδέψουν μεγάλα χρηματικά ποσά για να ενισχύσουν τους στρατούς τους. Χάρη στις αμερικανικές βάσεις, οι απειλές από τη Ρωσία παρακολουθούνταν και οι δαπάνες χρησιμοποιήθηκαν για πολιτικούς σκοπούς, κατευθύνοντάς τις σε δραστηριότητες όπως η επιστήμη, η τέχνη και η εκπαίδευση. Ωστόσο, σύμφωνα με την κατανόηση του ΝΑΤΟ, τα μέλη της συμμαχίας θα πρέπει να προστατεύουν το ένα το άλλο από οποιαδήποτε απειλή με ίσες δαπάνες.
Αν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση, η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ όσον αφορά την άμυνα θα συνεχίσει να συζητείται. Φυσικά, σημαντικές είναι και οι κυρώσεις όπλων που επιβλήθηκαν στην Τουρκία από άλλα μέλη του ΝΑΤΟ. Μπορεί να δούμε αυτές τις κυρώσεις να αρθούν μία προς μία τους επόμενους μήνες. Στην πραγματικότητα, οι ευρωπαϊκές χώρες που βλέπουν την αντιπολίτευση των ΗΠΑ στοχεύουν να παρέχουν τον δικό τους οπλισμό και θα αναγκαστούν να προβούν σε σοβαρές αγορές όπλων από την Τουρκία.
Σε αυτό το σημείο, η Τουρκία πρέπει να χρησιμοποιήσει καλά το πλεονέκτημά της και να πάρει ό,τι μπορεί από την Ευρώπη. Απελευθέρωση των βίζας, εμπορικές συμφωνίες, οτιδήποτε. Μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να εισαχθούν από την Ευρώπη. Με αντάλλαγμα την ασφάλεια. Γιατί η Ευρώπη είναι πολύ πίσω σε διπλωματικούς όρους. Λόγω της απομονωτικής προσέγγισής τους, μπορούν να διατηρήσουν πολύ περιορισμένες σχέσεις με τις ανατολικές χώρες. Σε αυτή την περίπτωση, η λειτουργία γέφυρας της Türkiye αυξάνει τη σημασία της μέρα με τη μέρα.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η Τουρκία από το ΝΑΤΟ;
Δεν υπάρχει οριστική απάντηση σε αυτή την τολμηρή ερώτηση. Είναι σημαντικό να μετρήσουμε καλά τι φέρνουν και τι αφαιρούν οι συμμαχίες από τις χώρες. Οι χώρες του ΝΑΤΟ είναι χώρες που έχουν αναπτύξει μια κρατική παράδοση και ένα παρελθόν που έχει την ικανότητα να γυρίζει πίσω ακόμα κι αν κάνουν μεγάλα λάθη. Εάν αρθούν οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας, υπογραφούν εμπορικές συμφωνίες επί ίσοις όροις και τερματιστούν οι άδικες προσεγγίσεις, το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι μια συμμαχία στην οποία μπορεί να παραμείνει η Τουρκία. Ωστόσο, όχι ενάντια στη ρωσική απειλή. ενάντια σε κάθε είδους επιθέσεις που θα απειλούσαν την ασφάλεια της χώρας, ιδιαίτερα τις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η τεχνολογία όπλων των χωρών του ΝΑΤΟ είναι πολύ μπροστά από την ανατολή. Ακόμα κι αν οι νέες εξελίξεις όπλων της Κίνας γίνουν απτές, φαίνεται απίθανο η Τουρκία να συνάψει μια συνολική συμφωνία εμπορίου όπλων με την Κίνα και τη Ρωσία σύντομα. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να επωφεληθούμε από την τεχνολογία του ΝΑΤΟ μαζί με την εγχώρια και την εθνική παραγωγή. Ένας λογικός συμβιβασμός θα ήταν να επωφεληθεί το ΝΑΤΟ από τον αποτρεπτικό στρατό της Τουρκίας και τη συμφιλιωτική εξωτερική πολιτική σε αντάλλαγμα .
ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
Ένας άλλος θεσμός που είναι τόσο αμφιλεγόμενος όσο το ΝΑΤΟ σήμερα είναι τα Ηνωμένα Έθνη. Οι παγκόσμιες κρίσεις δεν μπορούν να επιλυθούν λόγω των δικαιωμάτων αρνησικυρίας των μόνιμων μελών στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ δεν είναι επίσης αποτελεσματικές σε παγκόσμιες κρίσεις. Από τη Βοσνία έως τη Ρουάντα, από τη Γάζα μέχρι τον Λίβανο και τη Συρία, πολλές κρίσεις οδήγησαν σε τραγωδίες στις οποίες ο ΟΗΕ απέτυχε να παρέμβει.
Οι περιφερειακοί παράγοντες όπως η Τουρκία πρέπει να δημιουργήσουν τις δικές τους αρχιτεκτονικές ασφαλείας. Η μεταρρύθμιση των θεσμών της παλιάς τάξης όπως το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ ή η δημιουργία νέων μηχανισμών είναι πλέον αναγκαιότητα. Εάν αυτό δεν συμβεί, η εμπιστοσύνη στο διεθνές δίκαιο και τη δικαιοσύνη θα μειωθεί σταδιακά και οι επιθετικές κυβερνήσεις θα αποκτήσουν περισσότερη δύναμη σε όλο τον κόσμο . Έτσι, θα συνεχίσουμε να απομακρυνόμαστε από την περίοδο της ειρήνης που όλοι αναζητούν.
8. ΜΤΡΦΣΗ ΑΠΟ “GOOGLE” ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΓΧΟ
Μήνυση αποζημίωσης κατά του Özgür Özel από κάθε Διοικητή Δυνάμεων χωριστά!
Πηγές της MSB ανακοίνωσαν ότι οι διοικητές των δυνάμεων και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας υπέβαλαν χωριστές αγωγές αποζημίωσης λόγω των δηλώσεων του Özgür Özel. Για το θέμα, ο Πρόεδρος Ερντογάν είπε «Θα υποβάλουμε μήνυση, ό,τι χρειαστεί».
Ο πρόεδρος του CHP Ozgur Ozel
Πηγές του υπουργείου, απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με το εάν οι Διοικητές των Δυνάμεων υπέβαλαν μήνυση μετά τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις του προέδρου του CHP, Özgür Özel, ανέφεραν τα εξής:
Ο πρόεδρος του CHP Özgür Özel να καταβάλει αποζημίωση στον Hulusi Akar
ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΣΥΣΤΑΘΗΚΕ
►«Δηλώσαμε την περασμένη εβδομάδα ότι οι δηλώσεις που στοχεύουν προσωπικά τους Διοικητές των Δυνάμεών μας και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας γενικότερα είναι απαράδεκτες και ότι θα χρησιμοποιηθούν όλα τα νόμιμα δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτό, οι Διοικητές των Χερσαίων και Ναυτικών Δυνάμεων μας, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου μας και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας έχουν καταθέσει χωριστές αγωγές για ηθική αποζημίωση».
Ο ΕΡΔΟΓΑΝ ΚΑΛΕΣΕ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΛΕΓΟΝΤΑΣ «ΥΠΟΘΕΣΗ Μήνυση»
Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μίλησε στο Συνεδριακό Κέντρο του Κόμματος AK στην Εκτεταμένη Συνάντηση των Προέδρων των Επαρχιών σχετικά με τις δηλώσεις του Özgür Özel που στοχεύουν στο επίπεδο διοίκησης.
Ο Πρόεδρος Ερντογάν μίλησε στο επίπεδο διοίκησης και είπε: “Ως Ανώτατος Διοικητής, απευθύνομαι σε εσάς. Πρόσεχε το βήμα σου, αν δεν το κάνεις, ξέρουμε πώς να σε κάνουμε να παρακολουθείς το βήμα σου. Δεν έχεις την εξουσία και το δικαίωμα να επικρίνεις το επίπεδο διοίκησης του στρατού μου, θα ξέρεις τη θέση σου αυτοί». Χρησιμοποίησε τις εκφράσεις.
Μετά από οδηγίες του Ερντογάν, υποβλήθηκε μήνυση κατά του προέδρου του CHP Özgür Özel.
9.
CHP Genel Başkanı Özgür Özel, Hulusi Akar’a tazminat ödeyecek
CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in, TBMM Milli Savunma Komisyonu Başkanı Hulusi Akar’a, 10 bin lira manevi tazminat ödemesi kararlaştırıldı. Ankara 16. Asliye Hukuk Mahkemesi’ndeki duruşmaya, Akar’ın avukatı Samet Can Olgaç ile Özel’in avukatı Sedat Aslantaş katıldı.
Söz alan Olgaç, Özel’in dava konusu sözleri nedeniyle müvekkilinin kişilik haklarının ihlal edildiğini belirterek, davanın kabul edilmesi gerektiğini söyledi. Özel’in avukatı Aslantaş ise müvekkilinin sarf ettiği sözlerin siyasi eleştiri mahiyetinde olduğunu, davacı tarafın bir siyasetçi olarak eleştirilere katlanması gerektiğini savunarak, davanın reddedilmesini talep etti. Beyanların ardından kararı açıklayan mahkeme, davanın kısmen kabulüne karar verdi ve Özel’in Akar’a 10 bin lira manevi tazminat ödemesine hükmetti.
Akar’ın avukatı Olgaç, Özel’in 11 Eylül 2024’de müvekkili aleyhine “ağır hakaret ve iftira mahiyetinde sözler kullandığı” gerekçesiyle 100 bin liralık manevi tazminat davası açmıştı. Dava dilekçesinde, Akar’ın bir program sırasında eğitim ve öğretimle ilgili düşüncelerini paylaştığı, konuşmasının bazı kesimlerce amacından saptırıldığı ve sadece bir kısmının servis edildiği belirtilmişti. Özel’in Akar’ın konuşmasına yönelik sarf ettiği ifadelerin hakaret unsuru taşıdığı ve eleştiri kapsamında görülemeyeceği kaydedilmişti.
10. ΜΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ!
Ο… ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟΣ ΤΑΧΑ ΤΡΑΜΠ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!..
ΔΙΑΚΟΠΤΟΥΜΕ ΛΟΓΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΕΩΣ ΜΑΣ ΟΤΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ “ΑΓΓΕΛΟΣ” ΜΑΣ ΣΤΑ ΑΔΑΝΑ!..
“ΤΑ ΛΕΜΕ”!..
“ΒΥΖΑΣ“
-/-
