ΠΡΟΣ ΤΟΝ “ΕΚΤΟΡΑ”, ΑΠΟ ΤΗΝ… “ΤΖΑΜΠΑ ΣΟΦΙΑ”: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΗΝΙΑΙΑΣ ΑΝΑΛΥΣΕΩΣ!
ΑΝΑΛΥΣΗ
ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΥ
01/06/2012 – 01/07/2012
(Με βάση τα όσα γεγονότα έλαβαν χώρα το υπόψη διάστημα) *
1. Με αφορμή:
α. Αριθμό φερομένων διαφωνιών, οι οποίες ενέσκηψαν τους τελευταίους 3-4 μήνες, μεταξύ του Τούρκου Π-Θ και του πνευματικού του -θρησκευτικού- πατέρα, Χοτζά-Εφέντη, Φετχιουλλάχ Γκιουλέν, ιδρυτού της ομώνυμης «Κοινότητας», επί απόψεων που άπτονται θεμάτων σχεδιασμού και υλοποίησης θρησκευτικών μεταρρυθμίσεων στην Τουρκία, διαφωνίες που κάποια «κέντρα» προσπαθούν να μεγεθύνουν και να τις εμφανίσουν ότι προκάλεσαν μεγίστη διάσταση στις σχέσεις των δύο ανδρών, καθώς και τις πάγιες, συνημμένες προσπάθειες των ιδίων «κέντρων» να πείσουν ότι η Τουρκία σχεδόν κυβερνάται από τον ευρισκόμενο στις Η.Π.Α. (Πενσυλβάνια) Γκιουλέν, μέσω του Ερντογάν και πως κινδυνεύει να μετατραπεί σε «βαθεία μουσουλμανική» χώρα.
β. Τις εξελίξεις στη Συρία, (τις οποίες οι Τούρκοι θεωρούν ως εσωτερικό τους πολιτικό θέμα και όχι ως θέμα εξωτερικής πολιτικής), τις δηλώσεις, (οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις κατέστησαν ευθέως απειλητικές προς τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του), φυλακισμένων Κεμαλιστών, Χουντικών στελεχών και κυρίως ανωτάτων Αξιωματικών ε.ε. και ε.α., εμπλεκομένων στις υποθέσεις «ΒΑΡΙΑ» και «ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ», ότι ενώ η Πατρίδα κινδυνεύει το 1/3 των ανωτάτων, αλλά και ικανός αριθμός ανωτέρων στελεχών είναι στη φυλακή, με αποτέλεσμα να στερούνται οι ΤΕΔ, σε μία τόσο κρίσιμη χρονικά περίοδο, των υπηρεσιών τους.
γ. Το θάνατο των 8 Τούρκων στρατιωτών και τον τραυματισμό 16 άλλων, στο Φυλάκιο Γεσιλτάς, στην περιοχή Νταγλίτζα, του Ν. Χακκαρί, μετά από επίθεση μαχητών του ΡΚΚ (3η επίθεση του ΡΚΚ στην υπόψη περιοχή, στα 28 χρόνια δράσης του), και την επανάληψη των συζητήσεων στην χώρα, που το γεγονός πυροδότησε, για την επίλυση του «Κουρδικού Προβλήματος» και
δ. Την κατάρριψη του τουρκικού α/φ, RF-4E, από τη Συρία και την βραδέως κλιμακούμενη προς τα άνω επικρατούσα ένταση στην λεκάνη της Α. Μεσογείου, κυρίως μετά από τις διατυπωθείσες θέσεις, αλλά και πράξεις των χωρών της περιοχής, περί τα «ενεργειακά», αλλά ασφαλώς μετά και από την εμπλοκή, για προφανείς λόγους συμφερόντων και κυριαρχίας, διεθνών δρώντων, όπως είναι οι αποκαλούμενες «Μ. Δυνάμεις», Η.Π.Α., Μ. Βρετανία, Ρωσία, Γαλλία κλπ., έχει δημιουργηθεί, σε αριθμό Τούρκων και μη, πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών παρατηρητών της γείτονος, η «εικόνα» ότι ο Π-Θ Ερντογάν είναι «στριμωγμένος», στην παρούσα χρονική συγκυρία, ως προς την άσκηση και γενικά ως προς τη διαχείριση εκ μέρους του, της εξουσίας που ασκεί.
2. Η εντύπωση αυτή είναι εσφαλμένη, διότι:
α. Σε ό,τι αφορά τον χαμηλών τόνων, μετριοπαθή Ισλαμιστή Γκιουλέν:
(1) Συνεργάστηκε πράγματι με τη C.I.A., (σε επίπεδο κυρίως συμβουλών, απόψεων και θέσεων), για την «Τουρκική Άνοιξη» που βιώθηκε και βιώνεται ακόμα στην Τουρκία, από το Νοέμβριο του 2002 και μετά από την άνοδο στην εξουσία του «ΑΚΡ» και λίγο μετά του Ερντογάν, καθώς και για το σχεδιασμό, την υλοποίηση και την ευόδωση, αυτού που αποκλήθηκε «Αραβική Άνοιξη».
(2) Δεν έχει όμως καμία άμεση εμπλοκή στα της διακυβέρνησης της Τουρκίας, η οποία κυβερνήθηκε και κυβερνάται από τον χαρισματικό μεν, «κούκλα» δε, Ερντογάν, ο οποίος, στο «πεδίο», κατευθύνθηκε και ακόμα κατευθύνεται από εξειδικευμένο «Αμερικανικό Επιτελείο» συμβούλων, αφού οι Η.Π.Α. πρόκριναν ότι κατά την υλοποίηση του «Σχεδίου τους, για τη Μεγάλη Μέση Ανατολή» / «Büyük Orta Anadolu Projesi», («ΒΟΡ» / βλέπε: «Αραβική Άνοιξη» κλπ.), η Τουρκία θα έπρεπε να μετασχηματιστεί, να «αλλάξει», ώστε να αποτελέσει ένα δυτικού τύπου, ήπιο μουσουλμανικό, δημοκρατικό καθεστώς, που θα λειτουργούσε / λειτουργεί ως ο «πολιορκητικός κριός», ή αλλιώς, ως η «χώρα – μοντέλο», προς τα ακραία Ισλαμιστικά (φονταμενταλιστικής «θέασης») κράτη, της Μ. Ανατολής, της Αραβικής Χερσονήσου, της Β. Αφρικής κλπ.
Τελικός κύριος στόχος ήταν και παραμένει η καλύτερη επιβίωση του κράτους του Ισραήλ, (του οποίου οι κεφαλές κατέχουν το «παγκόσμιο χρήμα»), η κατά το δυνατόν ειρήνευση στη συγκεκριμένη περιοχή και ασφαλώς η απόλυτη κυριαρχία του «Διεθνούς Παράγοντα» / «Διεθνούς Εξουσίας», (δια του εκτελεστικού τους βραχίονα Η.Π.Α. που διαθέτουν τις ισχυρότερες ΕΔ), στη θερμή ζώνη της Α. Μεσογείου.
β. Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις ΤΕΔ – Κυβέρνησης και τις «υλακές», διότι περί αυτού πρόκειται, των Κεμαλιστών, φυλακισμένων, αλλά και μη, Χουντικών στελεχών, όπως αυτών των υποθέσεων «Βαριά», «Εργκενεκόν», «28ης Φεβ. 1997», «12ης Σεπ 1980» κλπ αναφέρονται τα παρακάτω:
(1) O Ερντογάν, ευφυώς, τόνισε εξ αρχής και τονίζει ακόμα, ότι το ιδεολογικό «πρόβλημά» του και η διαφορά του με τους Κεμαλικούς, εντοπίζετο και εντοπίζεται, όχι στους Τούρκους πολίτες και στρατιωτικούς που είναι Κεμαλιστές, αλλά σε εκείνους μόνον τους χουντικής νοοτροπίας Κεμαλιστές, (δηλαδή με όλους όσους, όντας φυλακισμένοι ή όχι, δικάζονται σήμερα), οι οποίοι ιστορικά, «λόγοις» και κυρίως «έργοις», εξέτρεπαν, «κατά το δοκούν», την χώρα από τη δημοκρατική της πορεία και περιέστελλαν τις ελευθερίες του λαού, επικαλούμενοι, είτε ψευδώς, είτε παρερμηνεύοντας τις πολιτικές αρχές και θέσεις του Κεμάλ, πως η «επέμβασή τους», η «επανάστασή» τους ή η «επιχείρησή» τους, όπως ονόμαζαν τα πραξικοπήματά τους, επιβάλλονταν λόγω της τήρησης της Κεμαλικής ιδεολογίας και χάριν της «σωτηρίας» της Τουρκίας. Έτσι, ελέγχοντας τον ιστορικά «Σωτήρα» στρατό, πετύχαιναν τα σχέδιά τους!
Επομένως, ο Ερντογάν ουδέποτε, ως Π-Θ, είχε ή έχει πρόβλημα με τους Κεμαλιστές και μάλιστα με τους στρατιωτικούς, οι οποίοι είναι ακριβώς όπως τους έχει αναφέρει – προσδιορίσει, ως προς τη θέση τους στην τουρκική κοινωνία, ο ίδιος ο Κεμάλ, δηλαδή απολιτικοί, όπως πχ ο νυν Α/ΓΕΕΔ, Νετζντέντ Οζέλ και προσηλωμένοι στην κύρια αποστολή τους, δηλαδή στην αιώνια διαφύλαξη του κράτους που ο Κεμάλ δημιούργησε, με την 29 Οκτ 1923.
Αξίζει να μελετήσει κανείς τα όσα αναφέρει ο ειδικός σε θέματα Τουρκίας, πρώην μεγαλόσχημος της C.I.A. Χένρυ Μπάρκεϋ, στην έκθεσή του, η οποία πρόσφατα ήλθε στο φως, για το πώς οι ΤΕΔ, με τη συγκεκριμένη χουντική νοοτροπία, «μπήκαν στο κλουβί», μετά από συγκεκριμένο αμερικανικό σχεδιασμό, από το 2002 και επέκεινα και έτσι επετεύχθη η αρχή της «αλλαγής» στην χώρα. («Έκθεση Μπάρκεϋ»).
Επίσης, ας μην λησμονείται το δεδομένο, ότι οι ΤΕΔ εκφράζονται, με βάση το εν ισχύϊ Σύνταγμα, δια του εκάστοτε Αρχηγού τους, ο οποίος, στην παρούσα φάση, είναι της απολύτου εμπιστοσύνης του Π-Θ.
Κατόπιν των παραπάνω, γίνεται αντιληπτό πως δεν υφίσταται καμία διάσταση μεταξύ ΤΕΔ – Κ/Β και Ερντογάν, ή ό,τι άλλο! Η όποια διάσταση ή διαμάχη, αν υφίσταται, υφίσταται μεταξύ των Μουσουλμανοδημοκρατών του «ΑΚΡ» και όσων, πλην αυτών που είναι στη φυλακή, τυχόν Κεμαλιστών, στελεχών των ΤΕΔ εμφορούνται ακόμα από χουντικές απόψεις.
Σημειώνεται πως η επιρροή αυτών των τάσεων έχει περιοριστεί αρκούντως σημαντικά και ευρύτερα μέσα στην τουρκική κοινωνία, λόγω της συγκεκριμένης και στοχευμένης πολιτικής που ακολούθησε το «ΑΚΡ» στο θέμα αυτό και κυρίως λόγω της ανάδειξης της σήψης των χουντικών εκφραστών της, οι οποίοι διαχρονικά ήταν περιβεβλημένοι απ΄ αυτήν. Επιπροσθέτως:
(2) Ο Ερντογάν ελέγχει σήμερα σε ποσοστό σχεδόν 100% το τουρκικό κράτος, αφού ακολούθησε και ακολουθεί τη γενική αρχή, «ελέγχω την κεφαλή, άρα ελέγχω τον κορμό». Συγκεκριμένα:
(α) Ελέγχει τη ΜΙΤ, (ως σώμα), σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80%. Η ΜΙΤ έχει πλέον αναλάβει το «GES», το οποίο σημαίνει πως η διενέργεια πραξικοπημάτων, για όποιους τυχόν νοσταλγούς στρατιωτικούς, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη.
(β) Ελέγχει τις ΤΕΔ, (ως σώμα), σε ποσοστό που ξεπερνά πλέον το 50%. Έγινε ευρεία εκκαθάριση των ΤΕΔ από σχεδόν όλα τα Χουντικά στοιχεία και το σπουδαιότερο είναι ότι έχει «περάσει» η εντύπωση πως κανείς πλέον δεν μπορεί να κινηθεί εκτός δημοκρατικών πλαισίων. Οι ΤΕΔ πλέον συνεργάζονται απολύτως με την Κ/Β, έχοντας μάλιστα αποδεχθεί, για πρώτη φορά και τον όρο «Πραξικόπημα».
Οι ΤΕΔ, μετά από χρόνια, «επέστρεψαν στα στρατόπεδά τους» και άρα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνες, αφού εφεξής (θα) ασχολούνται με τα στρατιωτικά τους και μόνον καθήκοντα, έχοντας παράλληλα και έναν Αρχηγό, ο οποίος και ιδανικός (Δημοκρατικός κλπ) Κεμαλιστής είναι, (άρα άριστο παράδειγμα για όλους τους νεωτέρους και ασχολείται αυστηρά με το αντικείμενό του, δίνοντας ειδικά βάρος στην εκπαίδευση και στους 3 Κλάδους και γενικά στη συνολική ανάταξη των βαρέως –μέχρι πρότινος τουλάχιστον- νοσούντων ΤΕΔ.
Οι ΤΕΔ άλλωστε είναι απόλυτα προσαρμοστικές των καιρών, και δεν έχουν κανένα λόγο να αντιδρούν, όταν η Τουρκία κερδίζει και δυναμώνει εσωτερικά και εξωτερικά, με την προϋπόθεση να μην πειραχτεί η βάση της Κεμαλικής ιδεολογίας, τα όσα δηλαδή πρέσβευε ο Κεμάλ. (Είδαμε πχ το νομοταγή Οζέλ να είναι ευθέως αντίθετος στην υπαγωγή των ΤΕΔ υπό το Τ/ΥΠΑΜ, αφού αυτό αντιβαίνει των Κεμαλικών επιταγών. Παράλληλα ο Ερντογάν υποστήριξε τις ΤΕΔ (!), όταν αυτές επλήγησαν από μειωτικές δηλώσεις Χουντικών φυλακισμένων Αξιωματικών, μετά από το θάνατο των 36 Κούρδων στο Ουλούντερε / Ρομπόσκι)!
Καταληκτικά, σήμερα δεν υπάρχει μόνον «modus vivendi», μεταξύ ΤΕΔ και Κ/Β, αλλά και «modus operandi».
Σημειώνεται επίσης, πως ιστορικά το μίγμα «Κεμαλιστών – Ισλαμιστών» είναι το πλέον επικίνδυνο για την Ελλάδα. (Βλέπε, 1955, 1963-΄64, 1974, 1987, 1996 κλπ).
(γ) Ελέγχει την Αστυνομία, (ως σώμα), σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90%, έχοντας δημιουργήσει και τις γνωστές «Αστυνομικές Ομάδες Επιχειρήσεων», οι οποίες είναι 100% «δικές» του.
(δ) Ελέγχει τη Δικαιοσύνη, (ως σώμα), σε ποσοστό πλέον μεγαλύτερο του 90%.
(ε) Ελέγχει σχεδόν απόλυτα την ανώτερη γραφειοκρατία, όπου αυτή υφίσταται στο κράτος. Έχει τέλος διορίσει εκατοντάδες χιλιάδες νέους υπαλλήλους, σε όλους του τομείς της κρατικής μηχανής.
(στ) Έχει καταστήσει την χώρα ένα απέραντο εργοτάξιο!
(ζ) Ασκεί με απόλυτη επιτυχία ΨΕΠ στο λαό, έχοντας το χάρισμα να μιλάει στη ψυχή του. (Σχεδόν μία ή δύο φορές την εβδομάδα ομιλεί διακαναλικά στην κοινοβουλευτική του ομάδα και μία φορά το μήνα απευθύνεται τηλεοπτικά στο λαό).
Έτσι, διατηρεί και το κόμμα του, αλλά και τη δημοφιλία του σε ποσοστά μεγαλύτερα του 50%.
(η) Εξακολουθεί να αντιμετωπίζει όμως το πρόβλημα του ΡΚΚ, το οποίο, για λόγους πολιτικής τακτικής, το ξεχωρίζει από το «Κουρδικό Πρόβλημα», για την επίλυση του οποίου φέρεται να έχει καταβάλλει επίπονες και συνεχείς προσπάθειες, έχοντας ως χρονοστόχο επιτυχούς του τέλους, το 2014.
Αρχίζει να διαφαίνεται μία πιθανή διάσπαση της ενότητας του Κουρδικού στοιχείου και ένας πιθανός προσεταιρισμός μερίδας των, από το τουρκικό κράτος, γεγονός που πιστώνεται στην πολιτική Ερντογάν.
(3) Στην εξωτερική του πολιτική ο Ερντογάν, μέχρι στιγμής εκτιμάται ως επιτυχημένος, αφού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η μεγαλόπνοη ηγεμονική πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία στη «δύσκολη γεωγραφία», όπως την αποκαλεί, των Βαλκανίων, της Μ. Ανατολής, του Καυκάσου, της Β. Αφρικής κλπ. Όπου «πέφτει έξω», μέσω των ΨΕΠ, στις οποίες παραδοσιακά αρέσκονται και οι ΤΕΔ και οι Τούρκοι πολιτικοί, προσπαθεί να καλύψει τα κενά ή τα λάθη του.
Πχ Όταν είδε ότι η «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων», του Αμερικανοτραφούς Νταβούτογλου, απέτυχε, δήλωσε πως η υπόψη φρασεολογία ήταν και παραμένει καθαρά συμβολική, σηματοδοτούσα τις προθέσεις της Τουρκίας, αφού όλοι γνωρίζουν, όπως είπε, πως κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό να συμβεί, κυρίως λόγω της δυναμικής που χαρακτηρίζει την πολιτική επιστήμη στην πράξη. Για να πείσει, ανέφερε το Κεμαλικό «μότο» περί «Ειρήνης στην Πατρίδα, Ειρήνης στον Κόσμο», λέγοντας πως επίσης κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, αλλά δείχνει το τί πρέσβευε ο Κεμάλ και τί πρεσβεύει ακόμα η Τουρκία). Ειδικότερα:
(α) Διατηρεί άριστες σχέσεις με τις Η.Π.Α., όντας ο κύριος δρων στο αμερικανικό σχέδιο της «Μ. Μ. Ανατολής», οι οποίες τη θέλουν, τη «βλέπουν» και την προωθούν, ως τοπικό και μερικώς παγκόσμιο «παίκτη», ήτοι «νέο- Οθωμανική» και κυρίαρχη στην περιοχή της Α. Μεσογείου, των Βαλκανίων και με βαρύνοντα λόγο και ρόλο στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική. Ο κείμενος σχεδιασμός είναι οι περί αυτήν χώρες, (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα), να δορυφοριοποιηθούν, ώστε να καταστεί η Τουρκία αυτομάτως ο ηγεμόνας, ο επικυρίαρχος.
(β) Μετά τα «ενεργειακά», τα οποία, βάσει κείμενου σχεδιασμού, ενέσκηψαν και πάλι τα τελευταία δύο κυρίως χρόνια, στην Α. Μεσόγειο και τις συμφωνίες Κύπρου – Ισραήλ, Ελλάδος – Ισραήλ, Κύπρου – Γαλλίας κλπ, έσπευσε και συνετάγη στο ίδιο άρμα, με τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς, που και οι δύο είναι επιστήθιοι φίλοι της Τουρκίας και παραδοσιακοί υποστηρικτές της.
Οι Βασίλισσες της Μ. Βρετανίας και της Ολλανδίας, όπως είναι γνωστό, είναι δύο από τα πλέον ισχυρά, αν όχι τα ισχυρότερα, πρόσωπα, της «Διεθνούς Εξουσίας», με ό,τι αυτό σημαίνει. Έτσι, στον μείζονα «πόλεμο κυριαρχίας» που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια στην Α. Μεσόγειο, μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας και κυρίως μεταξύ Μ. Βρετανίας – Ρωσίας, η Τουρκία διάλεξε «ανοικτά», με «θόρυβο», στρατόπεδο.
Ο πόλεμος αυτός κυριαρχίας στην Α. Μεσόγειο εντάθηκε κυρίως μετά από την αύξηση των Ιρανικών δυνατοτήτων, για εμπλουτισμό του Ουρανίου και δημιουργία πολεμικού Ιρανικού πυρηνικού όπλου και άρα με την αύξηση της απειλής από το Ιράν, της κρατικής υπόστασης του Ισραήλ.
Τα πάντα, υπενθυμίζεται, πως γίνονται για το Ισραήλ, στα πλαίσια του σχεδιασμού της «Νέας Τάξης», για την κατεύθυνση του κόσμου προς την παγκοσμιοποίηση.
(γ) Τα «έβαλλε» με το Ισραήλ, (μετά από το περιστατικό με το «Μαβί Μαρμαρά»), εκμεταλλευόμενος την μερική ρήξη και μερική διαφορά απόψεων του ισχυρού Εβραϊκού Λόμπυ, των Η.Π.Α. με το κράτος του Ισραήλ, γνωρίζοντας ότι λόγω κυρίως της «γεωγραφίας» είναι απολύτως αναγκαία η Τουρκία στις Η.Π.Α. και στο «Διεθνές Σύστημα», ξέροντας ακόμα ότι έτσι, αν όχι κερδίζει, (λόγω της Ιστορίας), τουλάχιστον διεκδικεί τη συμπάθεια των Αράβων και του μουσουλμανικού κόσμου η χώρ του, κάτι που διευκόλυνε και διευκολύνει τα μέγιστα στην εξέλιξη και στη θετική, για τη Δύση, έκβαση της «Αραβικής Άνοιξης».
Παράλληλα, δεν «πολέμησε» το ισχυρότατο Εβραϊκό στοιχείο μέσα στην Τουρκία, τους «Ντονμέδες», οι οποίοι κατ’ ουσίαν εξακολουθούν να ελέγχουν οικονομικά πρωτίστως το τουρκικό κράτος, ενώ προσπάθησε και προσπαθεί να «ανοίξει», με «ειδικούς απεσταλμένους», υπόγειους διαύλους επικοινωνίας, με το κράτος του Ισραήλ.
Ο Ερντογάν ξέρει πως υπάρχοντος του Ισραήλ στη γειτονιά του, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, όχι μόνον η Τουρκία, αλλά καμία χώρα της περιοχής, δύναμη εφάμιλλη των Εβραίων και είναι λίαν προσεκτικός, καλλιεργώντας όμως στο τουρκικό υποσυνείδητο τη «Μεγάλη Τουρκία», «η οποία το 2023, στα 100 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας, θα είναι μία από τις ηγέτιδες δυνάμεις του κόσμου».
Γνωρίζει άριστα ότι το Εβραϊκό κράτος, ιστορικά, δεν αναγνωρίζει φίλους και πως «ομιλεί» / επεμβαίνει πάντα τελευταίο, όταν εκτιμήσει ότι όλοι οι αντίπαλοί του έχουν τόσο πολύ εξασθενήσει, ώστε να μπορεί με άνεση να τους επιβληθεί.
(δ) Σχεδόν αμέσως μετά από το «ξέσπασμα» του συριακού θέματος, εδώ και 16 μήνες, ξεκίνησε μία προσπάθεια δημιουργίας «κοινού εθνικού πνεύματος» και «κοινής εθνικής ευθύνης», με όλες τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, για τα εξωτερικά θέματα της χώρας και πέτυχε μερικώς να δημιουργήσει ένα «κοινό μέτωπο» άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Σήμερα, έχει συμφωνήσει σχεδόν απόλυτα για τον τουρκικό «Οδικό Χάρτη» επίλυσης του «Κουρδικού» με τον Κιλιτσντάρογλου και με το θηλυκό Οτζαλάν, τη Λεϊλά Ζάνα, που εκφράζει ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι των Κούρδων, ενώ με τον Μπαχτσελί και τον Κιλιτσντάρογλου βρήκε ένα «μίνιμουμ συνεννόησης» για τα θέματα στα Βαλκάνια, (κυρίως σε σχέση με την Ελλάδα) και στην Α. Μεσόγειο (Ελλάδα, Κύπρος).
Έτσι, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στην Τουρκία σήμερα υπάρχει ένα «μίνιμουμ» «Εθνικό Μέτωπο», με ό,τι αυτό σημαίνει, την ίδια στιγμή που το Ισραήλ εκτίμησε ότι θα πρέπει να έχει και έχει «Κυβέρνηση Συνασπισμού» / «Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης», σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, για την ευρύτερη περιοχή.
Κατόπιν των παραπάνω, εκτιμάται πως η Τουρκία ορθώς επέλεξε να μην δράσει μεμονωμένα προς τη Συρία, μετά από την κατάρριψη του «RF-4E», αλλά προτίμησε να λειτουργήσει από κοινού με τους συμμάχους της, ανατάσσοντας παράλληλα το ηθικό του λαού της, με μία σειρά ψυχολογικών, προσεγγίσεων του λαού, δια ομιλιών κυρίως του Π-Θ.
Ο Ερντογάν γνωρίζει καλά πως η χώρα του αποτελεί τον ένα κύριο πόδα του διπόλου που συνθέτει ιστορικά και παράλληλα δικαιολογεί την ύπαρξη αυτού που ονομάστηκε «Ανατολικό Ζήτημα», (ο άλλος είναι η Ελλάδα), καθώς και μικρότερο δρώντα, σε σχέση με τις Μεγάλες Δυνάμεις, στην περιοχή της Α. Μεσογείου, όπου οι «δυνατοί» του κόσμου αντιπαλαίουν τα συμφέροντά τους, με αποτέλεσμα να έχει πλήρως κατανοήσει ότι δεν μπορεί να δρα αυτοβούλως, αλλά «ενταγμένος», ώστε προοπτικά να κερδίσει η Τουρκία, αν νικητής αναδειχθεί η πλευρά με την οποία έχει συμμαχήσει.
Ήδη γίνεται λόγος για επιβολή διεθνών στρατιωτικών κυρώσεων στη Συρία, συμμαχικό αεροπορικό αποκλεισμό, δημιουργία αεροπορικής «ζώνης ταμπόν» και αεροπορικές επιλεκτικές προσβολές, συριακών στόχων του Ασσάντ. Ο Ερντογάν ξέρει ότι η δημιουργία στο συριακό έδαφος «ζώνης ταμπόν», θα σημάνει την αρχή του τέλους της ολότητος του κράτους του, θα πρόκειται για «Εθνική Αυτοκτονία», αφού στη ΒΑ Συρία διαβιούν 1,5 εκ. Κούρδοι. Η μεταφορά στρατιωτικών «στοιχείων», όπως αποκλήθηκαν, στα Τούρκο-Συριακά σύνορα έγινε κυρίως για αμυντικούς λόγους.
Η Τουρκία δεν μπορεί να αντέξει τον ½ πόλεμο με το ΡΚΚ, πώς θα αντέξει τον 1,5 με Συρία και ΡΚΚ; (Εδώ, μας επανέρχεται στη μνήμη η γνωστή θεωρία των 2,5 πολέμων, του δευτέρου ημίσεως της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του 1990, που μία μονάδα του 2,5 ήταν η Ελλάδα).
Ο Ερντογάν και η Τουρκία αντιδρούν σθεναρά στην Α. Μεσόγειο, διότι με ό,τι εκεί συνέβη το τελευταίο διάστημα, νοιώθουν να απειλείται ο Ζωτικός τους στην περιοχή Χώρος, (Ζ.Χ.) δηλαδή η Κύπρος και συγκεκριμένα το Ψευδοκράτος, αλλά ασφαλώς και διότι οι Η.Π.Α. – Μ. Βρετανία τους έχουν υποσχεθεί ικανό μερίδιο, από τη μελλοντική εκμετάλλευση του υφιστάμενου εκεί ενεργειακού πλούτου.
Η Τουρκία φαίνεται να εκτιμά πως επίκεινται δύσκολοι περίοδοι βραχυμεσοπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα στην περιοχή της Α. Μεσογείου και όχι μόνον και προς τούτο ασκεί τώρα (!) διευρυμένη προληπτική πολιτική άμεσων ή έμμεσων συμμαχιών στα Βαλκάνια, (κυρίως), με διπλωματικές και στρατιωτικές προσεγγίσεις.
Η τουρκική εξωτερική πολιτική υπολογίζει περισσότερο την Ελλάδα, παρά την τραγική κατάσταση αυτής και προς την πλευρά αυτή φοβάται, διότι γνωρίζει το απρόβλεπτο του Έλληνος και το άναρχο της σκέψης του, ενώ ξέρει πολύ καλά πως οι μουσουλμάνοι Σύριοι και Κούρδοι θα είναι δυνατόν, αν απαιτηθεί, ακόμα και με τη βοήθεια του «Διεθνούς Παράγοντα» να ποδηγετηθούν.
Παράλληλα, λόγω της παραδοσιακά καιροσκοπικής πολιτικής της και του «Φαναριωτικού Μακιαβελισμού» της, εποφθαλμιά και αναμένει ως η ύαινα να αρπάξει, με την άδεια των διεθνών πατρώνων της, από το πτώμα της Ελλάδας. Εδώ είναι ο κίνδυνος, αφού μία θρυλούμενη επ΄αρκετόν τελευταία τουρκική εισβολή στην Ελλάδα, με βάση τα παραπάνω εκτεθέντα, δεν θα ήταν απίθανη! (Δ. Θράκη, Βασική νήσος ή και τα δύο, Δ. Θράκη και μικρά νήσος κλπ).
- Συμπερασματικά:
α. Δεν υπάρχει καμία ακόμα μείζων διαφορά ή διένεξη Ερντογάν – Γκιουλέν, η Τουρκία δεν κινδυνεύει να μετατραπεί σε «βαθύ Ισλαμικό κράτος» και η χώρα κυβερνάται από τον χαρισματικό ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πέτυχε, συνηγορούσης της «διεθνούς καταστάσεως» και βοηθούντος του «διεθνούς παράγοντος», να θέσει γερές βάσεις, ισχυρά θεμέλια, για την εκδημοκρατικοποίηση, («αλά Τούρκα» ασφαλώς), της χώρας, εκκαθαρίζοντας το σύνολο των πραξικοπηματιών στελεχών και κυρίως καλλιεργώντας τη νοοτροπία του τέλους των πραξικοπημάτων.
Ακόμα και αν πεθάνει ο Ερντογάν, λόγω των προβλημάτων της υγείας του, κάτι που εκτιμάται ότι όταν συμβεί θα ακουστεί ξαφνικά, ως «κεραυνός εν αιθρία», θα είναι πολύ δύσκολο, έως ανέφικτο, οι χουντικής νοοτροπίας Κεμαλιστές να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, μετά από τη διενέργεια ενός πραξικοπήματος.
Ρήξη Κεμαλιστών γενικά και Ισλαμιστών θα υπάρξει μόνον, αν προσβληθεί στη βάση της η Κεμαλική ιδεολογία, κάτι που ρητά έχει δηλώσει ο Ερντογάν πως δεν πρόκειται να συμβεί, αφού και η παράταξή του και ο ίδιος σέβονται απόλυτα τα πολιτικά «πιστεύω», όλων των Τούρκων πολιτών.
β. Ο Ερντογάν είναι στην παρούσα συγκυρία κυρίαρχος στην Τουρκία. Δεν υφίσταται κανένα «στρίμωγμα» Ερντογάν από τις ΤΕΔ και καμία γενικά διαφορά Ερντογάν – ΤΕΔ δεν υπάρχει, αλλ΄ αντιθέτως ο Τούρκος Π-Θ και η Κ/Β του συμπλέουν απολύτως με τις ΤΕΔ, οι οποίες έχουν πλέον επιστρέψει στα στρατόπεδά τους και ανασυντάσσονται, αναδιοργανωνόμενες και ταυτόχρονα αποκαθαρμένες από στοιχεία με πραξικοπηματική νοοτροπία, καθιστάμενες έτσι λίαν επικίνδυνες.
γ. Δεν προέβη συνειδητά σε αντίποινα προς τη Συρία, (θα μπορούσε να προβεί σε μία σειρά μεμονωμένων ενεργειών), τα οποία λίαν πιθανώς να ενέπλεκαν την Τουρκία σε δύσκολες ατραπούς και δεν έδειξε παθητική στάση, αλλά επέλεξε να αναμείνει και να συνταχθεί με τη Δύση και από κοινού να αντιμετωπίσουν το συριακό πρόβλημα, συνεκτιμώντας και τη στάση – δράση του Ρωσικού παράγοντα στην περιοχή και ασφαλώς του Ισραήλ, για το οποίο οι Τούρκοι πιστεύουν ότι ευρίσκεται, για τους δικούς του λόγους, πίσω από το ΡΚΚ.
Είναι σημαντικό να δει κανείς, ότι υφίσταται ακόμα, (από τις 22-06-2012), «στρατηγική διαχείρισης κρίσης» εκ μέρους της Τουρκίας, η οποία στην, εκτός ΝΑΤΟ, ΖΕ της 2ης Στρατιάς ευρίσκεται σε κατάσταση «στρατιωτικής επαγρύπνησης».
δ. Τέλος, διαφαίνεται πως η Τουρκία έχει εκτιμήσει ότι αναμένονται μείζονα γεγονότα στην Α. Μεσόγειο, και πιθανώς όχι μόνον, και προς τούτο έχει αυξήσει τελευταία την πολιτική και στρατιωτική της παρουσία και δραστηριότητα στους χώρους των Βαλκανίων, της Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.
Προς την χειμαζόμενη και αιμάσουσα Ελλάδα μάλιστα, έχει αρχίσει διενέργεια ΨΕΠ, εδραζομένων κυρίως σε απειλές και υποδείξεις (βλέπε Δ. Θράκη), αλλά και σε εκδήλωση εχθρικών ενεργειών, όπως πχ ήταν το περιστατικό με την ακταιωρό στη Ψέριμο, η αμφισβήτηση της ελληνικότητας της βραχονησίδας Ζουράφα (Λαδοξέρα), μετά από σχετική αντίστοιχη ΝΟΤΑΜ, που εξέδωσε σε απάντηση ελληνικής, η οποία αφορούσε διενέργεια «SAR» στην περιοχή, κλπ.
Ας μην λησμονείται επίσης, ότι το προσεχές διάστημα, η Τουρκία θα πρέπει εκ των πραγμάτων να επιδείξει μία σκληρή στάση στα Ε-Τ θέματα και στο Κυπριακό, προκειμένου να κρατήσει τα προσχήματα, λόγω της ανάληψης από την Κυπριακή Δημοκρατία της Προεδρίας της ΕΕ, (από 01-07-2012), γεγονός που εκτιμάται ότι θα αυξήσει την ένταση στη λεκάνη της Α. Μεσογείου.
Για παράδειγμα, ήδη ο Ψευδοπρόεδρος του Ψευδοκράτους, Ντερβίς Έρογλου απηύθυνε κατηγορίες στην Ε-Κ πλευρά, ότι στο έδαφός της διαβιούν και εκπαιδεύονται 3000 Κούρδοι, μέλη του ΡΚΚ και πως συνολικά μέχρι σήμερα έχουν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα της… «Νότιας Κύπρου», 15.000 ΡΚΚ –άδες, οι οποίοι στη συνέχεια αποστέλλονταν και αποστέλλονται στο Καντίλ.
Αθήνα, 01-07-2012
– Ο –
ΣΥΝΤΑΞΑΣ
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΗΝΙΑΙΑΣ ΑΝΑΛΥΣΕΩΣ, ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΕ “ΕΚΤΟΡΑ”, ΑΣΦΑΛΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΤΕΣ ΤΟΥ “Ε.Θ.”!..
“ΕΛΛΗΝΑΣ“
-/-
