Αφιερωμένο!..

ΜΙΣΕΜΟΣ

Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου⋅

σύρε, παιδί μου, στο καλό και σύρε στην ευχή μου!

Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι, 

για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη⋅

τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίσεις

και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίσεις⋅

να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο

σαν να ‘ ναι η βρύση από ψηλά κι αυτό να ‘ναι από κάτω. 

-/-

Εκεί παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,

δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα

η ελπίδα με τους πόθους της, το βιός με τα παλάτια,

κι η ξεγελάστρα η ομορφιά με τα γλυκά τα μάτια. 

Η ελπίδα η αχαλίνωτη ξεχνά τα περασμένα

και θα ξεχάσεις κάποτε μαζί μ’ αυτά κι εμένα⋅

το βιός μές στα παλάτια του την περηφάνια κρύβει⋅

και θα ντραπείς για το φτωχό το πατρικό καλύβι⋅

κι η ξεγελάστρα η ομορφιά μ’ ένα φιλί στο στόμα

κάνει το νιό ν’ απαρνηθεί και την πατρίδα ακόμα. 

-/-

Παιδί μου, αν την μητέρα σου πάψεις να τη θυμάσαι, 

με δίχως βαρυγκόμηση συγχωρεμένος να ‘σαι⋅

κι αν το φτωχό καλύβι μας ντροπή σου φέρνει ωστόσο, 

και πάλι θα ΄μαι πρόθυμη συγχώρεση να δώσω⋅

μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς, που τη λατρεύομε όλοι, 

να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι. 

-/-

“Σπασμένα μάρμαρα“

Ιωάννης Πολέμης

-/-

 

“ΕΛΛΗΝΑΣ“

-/-