Αφιερωμένο!..
ΜΙΣΕΜΟΣ
Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου⋅
σύρε, παιδί μου, στο καλό και σύρε στην ευχή μου!
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη⋅
τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίσεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίσεις⋅
να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο
σαν να ‘ ναι η βρύση από ψηλά κι αυτό να ‘ναι από κάτω.
-/-
Εκεί παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα
η ελπίδα με τους πόθους της, το βιός με τα παλάτια,
κι η ξεγελάστρα η ομορφιά με τα γλυκά τα μάτια.
Η ελπίδα η αχαλίνωτη ξεχνά τα περασμένα
και θα ξεχάσεις κάποτε μαζί μ’ αυτά κι εμένα⋅
το βιός μές στα παλάτια του την περηφάνια κρύβει⋅
και θα ντραπείς για το φτωχό το πατρικό καλύβι⋅
κι η ξεγελάστρα η ομορφιά μ’ ένα φιλί στο στόμα
κάνει το νιό ν’ απαρνηθεί και την πατρίδα ακόμα.
-/-
Παιδί μου, αν την μητέρα σου πάψεις να τη θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκόμηση συγχωρεμένος να ‘σαι⋅
κι αν το φτωχό καλύβι μας ντροπή σου φέρνει ωστόσο,
και πάλι θα ΄μαι πρόθυμη συγχώρεση να δώσω⋅
μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς, που τη λατρεύομε όλοι,
να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.
-/-
“Σπασμένα μάρμαρα“
Ιωάννης Πολέμης
-/-
“ΕΛΛΗΝΑΣ“
-/-